کد خبر:
385027
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۳ دوشنبه ۲۶ شهريور -
07:59
سحر گلشیرازی:
در تئاتر با نقش، زیست می‌کنیم
امین کردبچه چنگی
«سحر گلشیرازی»؛ بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، متولد 23 دی‌ماه 1374 و دانش‌آموخته رشته بازیگری در مقطع کارشناسی‌ست. مخاطبان نمایش، پیش‌تر نیز او را در «از بیرون»، «سایه‌روشن»، «آکتور»، «بی‌خوابی» و «شیرخشک»؛ و مخاطبان سینما نیز او را با «اولین امضاء برای رعنا» ساخته «علی ژکان» به‌خاطر دارند. حضور او به‌عنوان بازیگر در نمایش «خوشبختی در اودسا» بهانه تازه‌ای بود تا با او به گپ‌وگفتی صمیمانه بنشینیم. او بازیگر نقش «سونیا» درایننمایش است که این‌روزها در سالن «قشقایی»، مجموعه تئاترشهر تهران به‌روی صحنه می‌رود.
موضوع نمایش جدیدی که بازی می‌کنید حول محور چیست و چطور شد شما را برای این نقش انتخاب کردند؟
درحال‌حاضر نمایش «خوشبختی در اودسا» را روی صحنه دارم. بعد از یک‌سال فعالیت هنری یا بیش از یک‌سال فعالیت هنری، به تئاتر برگشته‌ام. نمایش «خوشبختی در اودسا» داستان سه خواهر است که به‌تنهایی در روستا زندگی می‌کنند، پدرومادرشان را از دست داده‌اند، معیشت برایشان دشوار شده و روزگار سختی را می‌گذرانند. خواهر بزرگ‌تر (ماشا) تلاش می‌کند تا خواستگاری برای یکی از خواهرها پیدا کند تا آن‌ها را از سر خودش باز کند؛ اینکه آن‌ها ازدواج کنند تا دو خواهر دیگر راحت‌تر زندگی کنند. ازاین‌جهت دنبال خواستگاری از یک مدینه فاضله بوده و دنبال آدمی می‌گردند که بتواند آینده‌ای برایشان رقم بزند و آن‌ها را به خوشبختی برساند. هر سه خواهر درپی خوشبختی خودشان هستند؛ اما آیا قطار خوشبختی «اودسا» به مقصد می‌رسد؟ نویسنده این نمایش «داوود پورحمزه»، کارگردان آن «رضا شاه‌کرمی»، طراح صحنه «روحان امامی»، مجری طرح «امیر دلفانی»، مدیر هنری «خشایار قائد رحمتی» و تهیه‌کننده اجرا «محمد نوریان» هستند.
نقش شما درایننمایش چه چالش‌هایی به‌عنوان بازیگر برایتان داشت؟
وقتی کارگردان نمایش من را دید، گفت؛ «سونیا» برای توست. نقش «سونیا» در نمایش «خوشبختی در اودسا» اسماً تکرار اسم «سونیا» در نمایش «موشمرگی» به‌کارگردانی «سحاب محبعلی»؛ اجرای قبلی من بود. زمانی‌که متن را خواندم گفتم چه جالب! دوباره «سونیا». خیلی برایم جالب بود که آنجا «سونیا» بودم و اینجا هم «سونیا» هستم؛ ولی تفاوت نقش بسیارزیاد بود. متن را خواندم و متوجه ظرایف نقش شدم و فکر می‌کردم که نقش سختی باشد؛ به‌دلیل‌اینکه چالش‌های رفتاری بسیارزیادی داشت و مهم‌ترازهمه اینکه کُمدی بود. اولین تجربه نمایشی‌ام بود که نقشی کمدی را بازی می‌کردم. «سونیا» و هریک‌از خواهرهای دیگر در نمایش «خوشبختی در اودسا» نیاز به نگاه فانتزی داشت. در نمایش‌های فانتزی رفتار متفاوتی نسبت به نمایش‌های رئالیستی به نقش داریم؛ مثلاً یک مدل خاص آب می‌خورد، حرف می‌زند، راه می‌رود، رفتار می‌کند. بازیگران درایننمایش نیز، یکی‌یکی با رفتار نقش و بازیگری یکی شدند و الآن، می‌توانیم شاهد دختری باشیم که ویژگی‌های شخصیتی مخصوصِ خودش را دارد. این متن بانگاهی‌به نمایش «سه خواهر»؛ اثر «آنتوان چخوف» نوشته شده و این سه خواهر، خواهران ساکن در «اودسا» هستند.
کدام‌یک از نقش‌هایی که تابه‌امروز در نمایش‌های مختلف بازی کردید، برایتان دل‌چسب‌تر بوده است؟
من در نمایش‌های مختلفی مثل «از بیرون»، «آکتور»، «سایه‌روشن»، «بی‌خوابی» و «موشمرگی» بازی کردم؛ اما همین نمایش آخر که الآن مشغول اجرایش هستم، خیلی برایم دل‌چسب است؛ زیرا هم کارگردان و هم متن، دست بازیگر را باز می‌گذارد تا از همه توانمندی‌هایش روی صحنه استفاده و به‌بهترین‌شکل، نقش را ایفا کند. ازاین‌جهت برایم خیلی دوست‌داشتنی‌ست که نقش «سونیا» را در «خوشبختی در اودسا» بازی می‌کنم. هرچند «سونیا» در نمایش «موشمرگی» را هم ازجهت فشار روحی و روانی که متحمل بود، بسیار دوست داشتم.
باتوجه‌به تجربه‌های تصویری که دارید، آیا ترجیح می‌دهید که تئاتر کار کنید؟
در دنیای تصویر؛ مثلاً فیلم کوتاه که بیشتر از سینمایی و سریال، تجربه‌اش را داشته‌ام و همان‌طورکه شما هم می‌دانید؛ ما شاید مثلاً یک‌هفته دورخوانی داشته باشیم و نهایتاً براساس نظر کارگردان در لوکیشن تمرین کنیم و در چندروز هم ضبط داشته باشیم. در فیلم سینمایی هم که پس از دورخوانی، معمولاً سکانس مدنظر را حفظ و سر صحنه باتوجه‌به دکوپاژ نقش را بازی می‌کنیم؛ اما در تئاتر با نقش زیست می‌کنیم، کاراکتر می‌سازیم و به‌قول «امیر نوروزی» (بازیگر نمایش «لانچر»)؛ نقش‌هایی که ما در تصویر بازی می‌کنیم، کاراکترهایی هستند که در تئاتر ساختیمشان و وام‌دار آن‌ها هستیم؛ چراکه فرصت محدودی در فیلم یا سریال برای پردازش نقش وجود دارد. من این جمله را از ایشان شنیدم و همواره یاد می‌گیرم از کسانی‌که تجربه بیشتری در بازیگری نسبت به خودم دارند.
عکس: رضا جاویدی