فریاد خاموش

به رغم آن‌که فضای روشنفکری، در طول تاریخ رشد و سرعت قابل توجهی داشته اما بی‌عدالتی جنسیتی همیشه یکی از مشکلات جاری در جوامع بوده است. از حدود یکی دو قرن پیش سناریوهایی برای بهبود این دیدگاه نوشته شد؛ اما تا مدت‌ها تغییر قابل توجهی در ایجاد برابری‌ جنسیتی دیده نشد. به همین علت، به مرور اعتراضات خفته شکل عمومی‌تری پیدا کردند و جریان‌‌های فمینیستی شکل گرفت. گرچه این جریان، گاهی به حالت افراط‌گرایی درآمد؛ اما همیشه زنانی بودند که برای احقاق حقوق واقعی زنان تلاش کرده‌اند و خواسته‌اند صدای رسای جامعه‌ی زنان باشند. 

لوسی استون
فمینیست اصلاح‌طلب آمریکایی متولد 1818 که نظریه‌‌های ضد برده‌داری‌اش هم معروف است، با تصمیم جدی‌اش مبنی‌بر این‌که نام خانوادگی‌اش پس از ازدواج، به نام خانوادگی همسرش تغییر نکند، جنجال بزرگی در آن دوره به پا کرد. در واقع این اقدام وی به نمادی از کسب استقلال فردی زنان تبدیل شد. او نقشی حساس و مهم در سازماندهی اولین انجمن ملی حقوق زنان داشت که در سال‌های 1950 به یک اتفاق عجیب و باورنکردنی شبیه بود. سخنرانی‌های «استون»، افراد بسیاری را در جنبش برای احقاق حقوق زنان جذب کرد که از جمله‌ی آن‌ها باید به «سوزان بی آنتونی» اشاره کرد. در سال 1870 «استون»، ژورنال زنان را منتشر کرد که به عنوان حامی حقوق زنان فعالیت می‌کرد. او همچنین یکی از موسسان انجمن دفاع حقوق زنان در آمریکا بود. وی در 1893 از دنیا رفت.
کری چپمن کت
مهم‌ترین زن فعال اجتماعی در اوایل قرن بیستم آمریکا متولد 1859 بود که نام اصلی فامیل وی «کلینتون لین» است. او نه تنها مدافع؛ بلکه به نوعی شیفته‌ی حمایت از حقوق زنان و مبانی صلح بود. «چپمن» دو بار به عنوان رییس‌ انجمن مدافعان حقوق ملی زنان آمریکا انتخاب شد و در ایجاد کمپین‌های مهمی چون اعطای حق رای زنان در 1920 نقشی بسیار موثر و کلیدی داشت. او در راه‌اندازی لیگ زنان صاحب رای و مجموعه‌ی بین‌المللی اتحادیه‌ی ‌زنان شرکت داشت. «چپمن» همچنین یک فعال ضد جنگ بود و در تاسیس کمیته‌ی ملی علت‌شناسی و چاره‌اندیشی جنگ، کمک بسیاری کرد. وی در 1947 از دنیا رفت.