فرصتی که از‌دست رفت!
به‌نظر می‌رسید با‌توجه‌به حساسیت و اهمیت این دوره از انتخابات هیئتِ‌مدیره اصلی خانه تئاتر؛ برگزارکنندگان و دست‌اندرکاران محترم به‌سیاقِ سال‌های گذشته عمل نمی‌کردند و پس‌از‌اینکه مجمع به حدِنصاب نرسید، از فرصتِ حضور اعضای حاضر که کم هم نبودند، استفاده می‌کردند و برنامه نشستی صنفی و هدفمند را تدارک می‌دیدند و مسائل متفاوتی که دغدغه بسیاری‌از اعضاء را تشکیل می‌دهد، مطرح می‌کردند. برایِ‌مثال؛ کاندیداهای هیئتِ‌مدیره می‌توانستند در فرصتی مناسب و نه مثل همیشه شتاب‌زده و دو‌دقیقه‌ای؛ به معرفی خود و تشریح برنامه‌های‌شان بپردازند و مورد پرسش اعضاء درباره برنامه‌ها و هدف‌های‌شان قرار بگیرند که خود می‌توانست هم برای پرسش‌کننده و هم برای کاندیدای پرسش‌‌شونده و نیز حضار، حائز اهمیت فراوان باشد. گذشته‌از‌این؛ هیئتِ‌مدیره نیز که نیمی‌از‌آنها در‌میانِ کاندیداهای این‌دوره حضور دارند، می‌توانستند با برگزاری نشست پرسش‌و‌پاسخ با اعضایی که با مشکلات فراوان در مجمع حضور پیدا کرده بودند، به بسیاری‌از سؤالات و دغدغه‌های اعضاء گوش دهند، مسائل و مشکلاتِ هیئتِ‌مدیره را در‌طولِ دوره گذشته مطرح کنند و به نوعی از همدلی و هم‌اندیشی با اعضاء برسند. ترک‌نکردن محوطه تئاتر شهر و گفت‌وگوهای دو یا چند‌نفره تا دو،سه‌ساعتی پس‌از ملغی‌شدن مجمع؛ به‌خوبی نشان می‌داد که اعضایی که روز شنبه ۲۲ اردیبهشت‌ماه در مجمع حضور پیدا کردند، دغدغه‌ها و پرسش‌های فراوانی در‌خصوصِ تئاتر و خانه تئاتر دارند که به‌ناچار با یکدیگر مطرح می‌کردند؛ درحالی‌که این پتانسیل حضورِ دغدغه‌مند می‌توانست در سالن اصلی به‌سمت‌و‌سوی نتیجه‌بخشی هدایت شود که نشد و در‌‌کمالِ‌حیرت و تأسف این، مرتبه اول نیست که چنین اتفاقی می‌افتد. تقریباً بیشتر اوقات، هرگاه مجمع به حدِنصاب نمی‌رسد، با اعلام بازرس محترم؛ اعضای حاضر، سالن را ترک می‌کنند و از پتانسیل بالای حضورشان هیچ استفاده‌ای نمی‌شود. گویی هیچ برنامه‌ای برای مجامعی که تعداد اعضاء در آنها به حدِنصاب نمی‌رسد، وجود ندارد و دست‌اندرکاران برگزاری انتخاباتِ هر‌دوره به هیچ‌چیز، جز اجرای دستور جلسه توجهی نشان نمی‌دهند؛ درحالی‌که استفاده از پتانسیل بالای حضور اعضاء در چنین مجامعی می‌تواند بسیاری‌از پرسش‌ها را پاسخ دهد و بسیاری‌از مسائل را روشن‌تر کند و از بسیاری تنش‌ها و پرسش‌های بی‌پاسخ بکاهد؛ امری‌که می‌تواند در توسعه همدلی بیشتر اعضاء و نیز جلبِ همیاری و همکاری آنها با خانه تئاتر بسیار‌مؤثر باشد و اهدافِ اساسنامه‌ای خانه تئاتر را با سرعت بیشتری به‌سویِ تحقق هدایت کند. امید که در نشست‌ها و مجامع بعدی که به حدِنصاب نمی‌رسند؛ برنامه‌ای از‌پیش‌تعیین‌شده و مدون برگزار شود تا اعضای خانه تئاتر، بسیار بیش‌از‌این که هست، خانه تئاتر را از‌خود بدانند و در راه تحقق اهدافِ مهم اساسنامه آن بکوشند. امید که رابطه اعضای هیئتِ‌مدیره با اعضاء، بیش‌از‌این چه هست شود و هر‌دو‌طرف، تنها دو‌سالی یک‌بار همدیگر را این‌گونه شتاب‌زده و بی‌برنامه ملاقات نکنند... به امید آن روز.
*هیئتِ‌مدیره کانون نمایشنامه‌نویسان و مترجمان خانه تئاتر ایران