آغاز سال تحصیلی و مشکلات خانواده‌ها

همه‌ساله و یک‌ماه مانده به آغازین روز مهر‌ماه که مصادف با آغاز سال تحصیلی و نواختن زنگ مدارس است، جنب‌و‌جوش ویژه‌ای در خانواده‌های ایرانی ایجاد می‌شود و به‌ویژه خانواده‌هایی که جوان هستند و اولین تجربه فرستادن فرزندشان به پایه اول را دارند، شوق و ذوق فرزند از‌یک‌سو و شادمانی توأم با دلهره از‌سویِ‌دیگر، جزو نخستین مواردی‌ست که خانواده‌ها با آن روبه‌رو می‌شوند. امسال و به‌خصوص در‌این‌ایام که تحریم‌های زورگوی جهان؛ آمریکا باعث‌شده هزینه زندگی به‌نحوِ بی‌سابقه‌ای افزایش پیدا کند، افزایش نرخ ارز و سکه بر زندگی عادی مردم، سایه انداخته است. بسیاری از خانواده‌ها، برای تأمین هزینه جاری مدارس به مشکل برخورده‌اند. اولا، تمایز برجسته مدارس غیرانتفاعی با مدارس دولتی، کودکان را از همان اوایل تحصیل به‌واسطه این امتیاز و تبعیض آزرده‌خاطر می‌کند؛ چرا‌که اغنیا و متمولین فرزندان را به مدارس نمونه و غیرانتفاعی اعزام می‌کنند ولی طبقات متوسط و ضعیف جامعه ناچارند فرزندان را به مدارس دولتی اعزام کنند که اولا تعداد آنان بسیار‌کمتر از مدارس خصوصی‌ست؛ به‌ویژه در تهران با وسعت بسیارِ آن، مشاهده شده است که در یک منطقه مدرسه‌ای که باید کودک دلبند خانواده در آن تحصیل کند، مسافت آن با منزل زیاد است، سرویس‌های عمومی ‌چون مترو و اتوبوس واحد کمتر از حد نیاز است، وسایل مدرسه از‌قبیل کیف، دفتر و مداد و سایر اقلام؛ به‌ویژه دفاتر به‌علت کمبود و گرانی کاغذ قیمت آن بسیار‌بالاست و خانواده‌‌های ضعیف و متوسط توان پرداخت این هزینه را ندارند؛ اینجاست که دل‌مشغولی و دغدغه  و نگرانی برای کودکان و اولیای آنان ایجاد می‌شود. وقتی خانواده‌ها با هزاران سختی این وسایل و ابزار را تهیه می‌کنند، مدارس دولتی که از بودجه چندان مناسبی برخوردار نیستند، ناچارند از‌طریق انجمن اولیاء و مربیان مقداری از هزینه‌های جاری خود را ازطریق خانواده‌ها تأمین کنند که این دومین مشکل خانواده‌هاست. حالا در‌نظر بگیریم بیش‌از 80درصد از دانش‌آموزان کشور را که از طبقات پائین جامعه هستند و اصطلاحا در زیرِ‌ خط فقر قرار دارند، از‌نظر روحی و فشارهای وارده روانی به‌خاطر تبعیض کاملا مشهود بین بچه‌ها از اوان کودکی ازنظر روان‌شناسی آسیب می‌بینند. در‌نتیجه باید بپذیریم که آغاز سال تحصیلی با همه شادی‌های کودکانه آن با درد و رنج آغاز می‌شود و بیش‌از همه، خانواده‌ها از درد چه کنم، پریشان‌خاطر و پریشان‌احوال می‌شوند. از مشکلات خانواده‌ها که بگذریم جامعه شهری؛ به‌ویژه کلان‌شهرها با معضلی به‌نامِ ترافیک و نبود وسیله نقلیه به‌حد نیاز روبه‌رو می‌شوند. مسئولین شهری؛ به‌ویژه شهرداری، راهنمایی و رانندگی، حمل‌ونقل، تأخیر در جابه‌جایی و در‌نتیجه عدم حضور به‌موقع دانش‌آموزان در سر کلاس درس و سرپرست شاغل خانوار به محل کار، به‌نحوِ‌بارزی با مشکل روبه‌رو می‌شوند. در‌زمینه حمل‌ونقل و با فرهنگ غلط رایج در کشور ما، اغلب خودروها به‌جز راننده با یک سرنشین راهی ترافیک پیچیده شده است و این تک‌سرنشینی و فرهنگ غلط رایج بین خانواده برای رساندن دانش‌آموزان به مدرسه، مشکلات موجود حمل‌و‌نقل تهران بزرگ را بیشتر می‌کند. چند‌سالی زعمای ترافیک و دولت‌های مختلف برای برطرف‌کردن مشکل ترافیک وعده‌های بسیاری داده‌اند که هیچ‌گاه به عمل منتهی نشده. به‌نظر می‌رسد باید ساعت شروع کار ادارات و مغازه‌ها و بانک‌ها با زمان شروع فعالیت آموزشی مدارس و دانشگاه‌ها تغییر پیدا کند. به‌نظر راهِ‌حل این‌است‌که شروع کار همه نهادها و سازمان‌ها و حتی مغازه‌ها باید ساعت 9 و شروع کار مدارس ساعت 8 تعیین شود تا ترافیک صبحگاهی به دو زمان ساعت 8 و 9 صبح تقسیم شود. درپایان پیشاپیش شروع آموزش را به همه خانواده‌ها تبریک می‌گوئیم.