همیشه طفل یتیم کشتی کرمانشاه و ایران بوده‌ام

فریدون قنبری طی پستی در صفحه اینستاگرامی خود از هیئت کشتی کرمانشاه گلایه کرد... «با سلام و عرض ارادت به مردم خوبم؛ در تمام این سال‌ها سکوتم را به پای حماقت و ساده لوحی گذاشتند اما شفاف می‌گویم که سکوتم فقط از روی سادگی و تعصب نسبت به شهرم و ادای احترام به بزرگانش بوده، نه از روی ساده‌لوحی. بی‌مهری‌های صورت‌گرفته از‌سویِ مدیریت کشتی استان نسبت به من و بسیاری دیگر از جوانان دیروز و امروز کرمانشاه موضوع جدیدی نیست، اما احساس می‌کنم گاهی سکوت جایز نیست و بالاخره یک نفر باید این تابوی شکل‌گرفته در کشتی استان را بشکند و نسبت به این بی‌مهری‌ها واکنش نشان دهد. طی دو روز اخیر در جریان برگزاری جام تختی در کرمانشاه تماس‌های زیادی از‌سویِ دوستانم‌ قهرمانان اسبق جهان و المپیک، رسانه‌ها و حتی مردم عزیز شهرم با من گرفته شد در باب علت عدم حضورم در سالن مسابقات. راستش پاسخ‌دادن به این تلفن‌ها و پیام‌ها برایم سخت بود. وقتی همه تو را محق حضور می‌دانند اما تو در شهر خودت غریبه‌ای و حتی جایی در لیست بلندبالای مدعوین هیئت کشتی استان نداری! وقتی حتی گزارشگر کرمانشاهی (نادر نجفی) در پخش مستقیم مسابقات نام ریز و درشت کشتی استان را به زبان بیاورد اما از آوردن نام فریدون قنبری خودداری کند دیگر چه بگویم!! گاها با خودم فکر می‌کنم مگر فریدون قنبری از حیث نام‌آوری دیگر چه تهدیدی می‌تواند برای مدیریت کشتی استان داشته باشد که به مانند همیشه سعی در انکار و محو‌کردنش دارند. مردم عزیزم، به شما می‌گویم که من همیشه طفل یتیم کشتی کرمانشاه و ایران بوده‌ام. در‌آستانه اعزام به جهانی نیویورک مرا به‌خاطر یک دعوای درون اردویی به‌راحتی کنار گذاشتند در‌صورتی‌که به گواه کارشناسان یکی‌از بخت‌های کسب مدال بودم، اما هیئت کشتی کرمانشاه که با همین کادر کنونی رهبری می‌شد ذره‌ای تلاش برای بازگرداندن من به اردوی تیم ملی نکرد!؟ و من وقتی می‌دیدم رؤسای هیئت‌های مازندران و تهران و... چگونه حق کشتی‌گیران‌شان را از دهان شیر بیرون ‌می‌کشند تازه به بی‌کسی و بی‌پشتوانه‌بودن خودم و همشهریانم پی بردم. امیدوارم با این چند خط، که یک از هزار بود، توانسته باشم پاسخ آن دسته از عزیزانی که شرح ماجرا را از من می‌خواستند داده باشم. دست همه مردم سرزمینم خصوصا کرمانشاهی‌های عزیز را می‌بوسم، هرگز لحظاتی که به روی تشک می‌آمدم و شور و اشتیاق را در وجودتان لمس می‌کردم را فراموش نکرده و نخواهم کرد. هیچ‌گاه دنبال دیده‌شدن یا تقدیر و تشکر از‌سویِ هیچ مسئولی نبوده و نیستم؛ چرا‌که این محبت روزافزون شماست که برایم حکم بزرگ‌ترین هدیه و تجلیل را دارد و همین برایم کافی‌ست. یاعلی».