سخن مدیرمسئول
اراده‌ای برای مبارزه با سیگار نیست
روزگار غریبی‌ست؛ در‌حالی‌که می‌دانیم بعضی از کارها، تعدادی از غذاها و بسیاری از موضوعات، زیان‌بار است و به جسم و جان لطمه می‌زند و به‌طور‌کلی از عمر می‌کاهد، اما به‌شکل ارادی و تعمدی به آن دست می‌زنیم. هیچ‌گاه از خود سؤال هم نمی‌کنیم که چرا دست به کاری می‌زنیم که آگاه به ضرر آن هستیم؟ از‌جمله اعتیاد. اعتیاد در هر زمینه‌ای نامطلوب است؛ حتی افراط در خوردن. در جهان امروز در کنار صرف مشروبات غیرالکلی و حتی الکلی که باز‌هم به بدن ضرر می‌رساند، در بسیاری از وعده‌های غذایی یا حتی در طول روز و از روی تفنن یا رفع تشنگی از نوشابه‌های غیرالکلی به‌وفور استفاده می‌کنیم. اما موضوع مقاله امروز پیرامون اعتیاد به سیگار است که پس از مواد افیونی و استفاده از ترکیبات یا تولیدات تریاک، به‌طور صد‌درصد زیان بسیاری وارد می‌کند. تعداد تلفات جانی ناشی از استفاده از توتون و تنباکو، چه سیگار باشد چه قلیان، از سکته‌های قلبی و تصادفات بیشتر بوده است. این یعنی مواد دخانی، آن‌قدر ضرر دارد که باید ممنوع شود، اما نه در کشورهای پیشرفته و نه در‌حالِ توسعه، هیچ اراده‌ای برای ریشه‌کنی آن معمول نبوده و نیست. و باز با صد افسوس در کشورهای زیادی چون کشور ما حتی در تقسیم‌بندی بودجه کلی، برای شرکت دخانیات کشور، یک ردیف حقوقی در‌خورِ توجه در‌نظر گرفته می‌شود و باز‌هم با افسوس بیشتر، میزان تولید بسیاری از انواع سیگار در کشور بیش از تولیدات داخلی‌ست، یعنی از مبادی ورودی کشور، چه به‌صورت قانونی و چه در‌قالبِ قاچاق، این ماده مضر وارد کشور می‌شود که به‌یقین، اگر اراده‌ای برای جلوگیری از ورود آن معمول شود، میزان مصرف و در نتیجه ابتلای به این اعتیاد به‌نحوِ‌بارزی کم و کمتر می‌شود. باز جای شکرش باقی‌ست که در دو‌دهه اخیر نوعی مبارزه با سیگار، در تمام کشورها تقریباً اپیدمی شده، از‌جمله در میادین ورزشی، سالن‌های سینما و تئاتر و موسیقی، همایش‌ها، هواپیما و وسایل نقلیه عمومی کشیدن سیگار ممنوع شده است که این ممنوعیت توانسته میزان مصرف آن‌را کاهش یا حداقل ثابت نگه دارد. پس در‌این‌صورت وقتی اراده‌ای برای مبارزه با آن باشد، می‌تواند این اراده را بیشتر و جامع‌تر کرد تا از اعتیاد جلوگیری شود. برای نمونه، استفاده از سیگار در پارک‌ها، خیابان‌ها و اماکن نیمه‌عمومی نیز ممنوع شود تا سیگاری‌ها، خود مجبور به ترک آن شوند. در این حالت، مردم فقط می‌توانند در منازل خود از سیگار استفاده کنند. به‌هر‌روی، در کشور عزیز ما متأسفانه سن اعتیاد به مواد دخانی بسیار کاهش یافته و تا حد 12سالگی تقلیل پیدا کرده است و به‌مرور با ایجاد قهوه‌خانه‌های زیرزمینی یا پستوهای تاریک و نمور، دانش‌آموزان آزادانه به کشیدن قلیان، آن‌هم در حد افراط و اعتیاد روی آورده‌اند. بدیهی و واضح است که در بیرون از این پستوها و قهوه‌خانه‌ها، به‌واسطه نبود قلیان، این نوجوانان برای دسترسی آسان به سیگار، از آن استفاده می‌کنند که به‌مرور معتاد به سیگار می‌شوند که عاقبت یک سیگاری مشکلات عدیده تنفسی و ابتلای به سرطان ریه است که بر طبق آمارهای پزشکی، شمار قربانیان سیگار در‌مقایسه‌با سال‌های گذشته نه تنها کم نشده؛ بلکه بر میزان مرگ‌و‌میر آنان افزوده شده است. اینجاست که بر دولت و مسئولین ذیربط فرض است که با جلوگیری از فعالیت این مکان‌ها و تعطیلی آنان، نسل آینده کشور را برای سلامتی بیمه کنند؛ لذا دولت با بسیج نیروها باید در برابر این پدیده زشت و کشنده از هیچ کوششی فروگذار نکند.