ربات جای انسان را می‌گیرد؟

از خصوصیات و ویژگی‌های عصر کنونی این‌است‌که در ورای مدرنیته و پیشرفت تکنولوژی، رفته‌رفته در دنیا، بر شمار بیکاران افزوده می‌شود؛ در‌حالی‌که در گذشته مشکلی به‌نام بیکاری به‌ویژه در شهرهای کوچک و روستاها وجود نداشت. در کشورمان زندگی از راه کشاورزی و دامپروری تأمین می‌شد و از صنعت چندان خبری نبود، همین‌طور هیچ‌کس بیکار هم نبود. اگر فقر بود، همگانی بود. اگر رضایت از زندگی بود، جنبه عمومی داشت. اختلاف طبقاتی تا بدین‌حد مشهود و آشکار نبود. اما کشور ما نیز همچون سایر کشورها، به‌سرعت رو به زندگی ماشینی گذاشته و کم‌کم کشاورزی از حالت سنتی خارج شده و گاو و خویش جای خود را به ابزار مکانیکی داده و کشاورزی به نوع مکانیزه تبدیل شده است و این آغازی بود برای دوره‌ای از بیکاری. اما چون به موازات کشاورزی، صنایع هم ایجاد شده و رشد کرد، بازمانده‌های کشاورزی، به شهرها سرازیر شدند و روستاها کم‌کم از جوانان کاری خالی شد و رسید بلایی که نباید می‌رسید. کوچ به شهرها و شهرنشینی، به عشق کار در صنایع؛ به‌ویژه تولیدی‌های خودرو، آن‌چنان لطمه‌ای به کشاورزی زد که عوارض آن، این‌روزها آشکار شده است. اما ظاهراً دور جدیدی از پیشرفت و مدرنیته، با کمک علم و تکنولوژی کم‌کم دارد ربات‌ها را وارد میدان می‌کند. این پیشرفت زنگ خطری‌ست که در آینده به‌جای پیشرفت در بسیاری از کشورها پسرفت را به آنان پیش‌کش می‌کند. بلی، چند کشور پیشرفته جهان به کمک کامپیوتر و اینترنت و از‌طریق آگاهی و اطلاع‌رسانی دارند عصر جدیدی را به کمک خرد انسانی رقم می‌زنند؛ آنجایی‌که ربات‌ها درعرصه علم پزشکی وارد شده، در کشاورزی و بسته‌بندی پیش‌قراول شده و اینک خدمات و فروشندگی را نشانه رفته است. اگر در‌نظر بگیریم که در بسیاری از فروشگاه‌های بزرگ بیش از 100‌نفر در امر خدمت‌رسانی انجام وظیفه می‌کنند و هر‌کدام خانواده خود را اداره می‌کنند و گذران زندگی آنان منوط به این فرد و حقوقی‌ست که دریافت می‌کند، اگر پیشرفت ربات به‌حدی برسد که به‌زودی کلیه فروشندگان ربات باشند، چه دنیایی خواهیم داشت؟ سیل بیکاران روانه خیابان‌ها می‌شوند و به‌دنبال بیکاری، چه عوارضی متوجه جامعه و نظم آن خواهد شد؟ در پس چنین پیشرفت‌هایی به‌راستی چه دنیایی پیشِ‌رو خواهیم داشت؟ زندگی با ربات‌ها، فصلی جدید از زندگی بشریت را تشکیل می‌دهد، مونس و همدم انسان‌ها، ابزاری آهنین به‌نام ربات خواهد بود که با کمک علم، مکانیک و الکترونیک متولد می‌شوند که به کمک انسان‌ها و در خدمت آنان باشند. اما همین ابزارهای برقی، در آینده خواهند توانست خالق خود را قربانی کنند و در میان صدها کیلو آهن و ابزار، همکار خود را خورد و خاکشیر کنند؟ کاش به‌جای صرف این همه هزینه و ایجاد یک رقابت ناموزون بین کشورهای پیشرفته برای خلق رباتی که جایگزین انسان باشد، در فکر کشف درمان بسیاری از بیماری‌هایی باشند که هنوز علم در برابر آن حقیر و کوچک است. کاش این کشورها با همکاری می‌توانستند بر قاتلی به‌نام سرطان چیره شوند تا همه‌ساله قربانیان سرطان اضافه‌تر نشود. کاش با کمک همدیگر می‌شد فکری برای خشکی و بی‌آبی کره زمین که در آینده ایجاد خواهد شد می‌کردند و هزاران کاش و آرزوی دیگر که بتواند به زندگی انسان‌های گرسنه جهان کمک کند تا پس از این شاهد میلیون‌ها گرسنه در این کره خاکی نباشیم.