سخن مدیرمسئول
خودکفایی در محصولات کشاورزی
در بهبود اوضاع اقتصادی و اجتماعی هر جامعه‌ای، عنصری به‌نام خودکفایی، از فاکتورهای ویژه به‌شمار می‌رود که مؤید رشد و پیشرفت در آن جامعه و حصول به این آرزو نیز وابسته به تلاش مسئولان و برنامه‌ریزان آن کشور است. در ایران عزیز ما، که مدت‌هاست درگیر تحریم‌های آمریکا و احیاناً پاره‌ای از کشورهای دنباله‌رو او هستیم؛ در مواردی باوجود این تحریم‌ها، خودکفا شده‌ایم که علامت و نشانه بسیار‌خوبی‌ست و حکایت از حرکتی مثبت دارد؛ ازجمله در کشاورزی و به‌ویژه در‌مورد برنج که پس از نان، به‌عنوان قوت اصلی مردم کشور ما به‌شمار می‌رود، خودکفایی در آن که در سه‌دهه‌اخیر صورت گرفته و در پاره‌ای از سال‌ها، به حد خودکفایی کامل نیز رسیده‌ایم، دلالت بر آب و هوای مناسب، بارش فراوان باران، توجه مسئولین کشور و زحمت و تلاش خستگی‌ناپذیر شالی‌کاران زحمتکش کشورمان دارد و نشان می‌دهد که تا اندازه‌ای در برابر این تحریم‌ها، مقاومت کرده و به‌عبارت‌ِدیگر بر تحریم‌ها غلبه کرده‌ایم. ازجمله استان‌های مولد که حدود 40درصد تولید برنج کشور را در اختیار دارد، استان مازندران است که بخش کشاورزی آن توانسته راهگشا و حلال مشکلات اقتصادی و تولیدی کشور باشد؛ چراکه این بخش ثابت کرده است که باوجود همه تحریم‌ها و تهدیدها می‌تواند در چندسال‌ِمتوالی خودکفایی برنج کشور را به مردم عزیز ما ارمغان دهد. در اینجا ذکر یک نکته بسیار ضروری‌ست، آن‌هم آنجایی‌ست‌که کشاورزان، با تمام مرارت و رنج و کوشش، تولید را افزایش داده، اما در هنگام فروش با مشکلات عدیده‌ای باید دست‌به‌گریبان شوند؛ این نقطه‌ای‌ست که نیاز به تعمق و تفکر منطقی و اصولی و برنامه‌ریزی‌شده دارد، تا ما در پله آخر، به بن‌بست نخوریم. ازسویِ دیگر، شاهد و ناظر نباشیم که انواع برنج‌های نامرغوب هندی، پاکستانی و اروگوئه در کشور و حد وفور یافت شود؛ چراکه گاه در حجمی بالا وارد کشور شده و در این‌مورد فقط می‌توان گفت که؛ عدم ورود به ز وجود! یعنی اگر وارد نشود، صواب آن بسیار بیشتر و بهتر از ورود آن است. اما در استان گیلان هم که میزان بارش‌ها فراوان است و در بسیاری از مواقع برنج تولیدی آن مرغوب‌تر از همتای مازندرانی‌ست، باز همین مشکل را داریم. به‌علت عدم کمک کافی توسط دولت و جهاد کشاورزی در همین استان، انواع برنج‌های نامرغوب هندی، پاکستانی و تایلندی، به‌وفور یافت شده و در کمال تعجب، توسط تعاونی‌ها، به مردم عرضه می‌شود. یعنی داستان ما، داستان یک بام و دو هواست! ازطرفی می‌خواهیم خودکفا شویم و ازسویِ دیگر مرزهای کشور به‌روی برنج‌های نامرغوب همیشه گشوده است. اما درعین‌حال باید درنظر داشت که در‌مورد بسیاری از کالاهای کشاورزی تولیدی کشور، چون برنج نباید در فکر خودکفایی بود؛ چراکه برنج محصولی‌ست که به آب فراوان نیاز دارد و خوشبختانه دو استان کشتکار اصلی کشور یعنی گیلان و مازندران و حتی گلستان معمولاً با مشکل بی‌آبی یا کم‌آبی مواجه نیستند؛ اما برای مثال کشت هندوانه، آن‌هم در مناطق گرمسیری کشور، چون بندرعباس و خوزستان، به‌هیچ‌وجه به‌صرفه و صلاح کشور نیست، چون برای تولید یک‌کیلو هندوانه، نیاز به 40لیتر آب است که دراین‌محصول خودکفایی برای کشور ما نه‌تنها مقرون‌به‌صرفه نیست؛ بلکه ضرر بسیاری را هم متوجه کشور می‌کند.