درد ''چه کنم'' در فوتبال

امان از دست کرونا که نظام و دیسیپلین کشورها را درهم ریخته است. هرنوع بی‌نظمی، کم‌کاری، بی‌تدبیری، ضعف و دگرگونی را خواسته و ناخواسته به کرونا نسبت می‌دهیم. بدخوری، بدخوابی، تعدد مراکز تصمیم‌گیری و از همه مهم‌تر؛ درهم‌ریختگی کارها و امور را به کرونا نسبت می‌دهیم. این‌بار حتی ورزش و به‌ویژه فوتبال را نیز بی‌نظم می‌کنیم و اغراض شخصی را حاصل آن می‌دانیم. نظم حاکم بر جریان مسابقات در سطح جهان را به‌واسطه شیوع کرونا داشتیم؛ تاجایی‌که کشورهایی همچون اسپانیا، آلمان، ایتالیا، انگلیس و جغرافیای آمریکای جنوبی و بسیاری دیگر از جوامع، فوتبال را برای مبارزه با کرونا متوقف کردند تا از شیوع بیشتر این بیماری جلوگیری شود که صدالبته بسیار بجا و اقدامی ارزنده در سطح جهان بود، تا از تجمع ورزشی‌ها و طرفداران آن جلوگیری شود. دراین‌راستا، فدراسیون جهانی فوتبال به فدراسیون‌های کشورها تکلیف کرد تا برگزاری مسابقات متوقف شود و همه جهان از این وقفه استقبال کردند؛ همان‌طورکه اکنون توصیه شده مسابقات بدون تماشاگر برگزار شود. برای این آغاز مجدد، آلمان پیشتاز شد و بقیه کشورها نیز مسابقات را آغاز کرده یا تا دوهفته دیگر آغاز می‌کنند؛ اما بازهم کشور ما، خود را تافته جدابافته دانسته و درواقع باشگاه‌های ما، سر ناسازگاری را ساز کرده‌اند. درحالی‌که تمام کشورهای جهان از برگزاری مسابقات حتی بدون حضور تماشاچی استقبال شایان کرده‌اند، در کشور ما هم به‌یقین تمام هواداران خواستار برگزاری مسابقات حتی بدون تماشاگر هستند؛ اما چند باشگاه با دلایل نه‌چندان منطقی، خواهان لغو مسابقات هستند؛ مثلاً باشگاه «نساجی مازندران» که خود را در خطر حذف از مسابقات لیگ برتر می‌بیند یا دو باشگاه که تا اندازه‌ای در خطر سقوط هستند. دراین‌میان، باشگاه «شهر خودرو» نیز به‌بهانه کرونا از طرفداران لغو مسابقات است؛ حال‌آنکه همین باشگاه دوماه‌دیگر باید به‌نام نماینده باشگاه‌های ایران در مسابقات باشگاه‌های آسیا حضور پیدا کند؛ بنابراین، حضور این تیم در مسابقات لیگ برتر بهترین موقعیت برای آمادگی بیشتر این تیم برای دفاع از فوتبال ایران در آسیاست و لذا توجیهی ندارد که راضی به لغو مسابقات لیگ برتر باشد یا «تراکتورسازی» که نتایج خوبی نداشته است، خواهان لغو مسابقات امسال است. درهرصورت باشگاه‌های «پرسپولیس»، «سپاهان» و «استقلال» به‌زودی باید در ادامه مسابقات باشگاه‌های آسیا حضوری سرافراز داشته باشند؛ لذا چه‌بسا برای آنان انجام مسابقات، بهتر از لغو آن باشد. ازسوی‌دیگر، ادامه مسابقات می‌تواند تکلیف دو تیم سقوط‌کرده به‌دسته یک را مشخص کند و ازآن‌طرف دو تیم برتر دسته یک در انتظار ورود به لیگ برتر هستند. هزینه‌های زیادی که دو تیم دسته پائین صرف کرده‌اند و امید حضور در لیگ برتر، آرزویی‌ست که صاحبان این دو تیم و طرفداران پرشمار شهرستان‌های آنان داشته و دارند، تا خود را ثابت کنند. دراین‌میان، تصمیم‌گیرنده اصلی، ستاد مبارزه با کروناست که سخن اصلی و انجام‌شدنی را باید برای ادامه یا تعطیلی مسابقات بزند. ولی بازهم برای یک تصمیم مهم کشوری، افراد درجه 3 و 4 و حتی تدارکاتچی باشگاه‌ها و کسانی که بویی از کارشناسی نبرده‌اند هم خود را مجاز دانسته، تا در یک تصمیم مهم، کارشناسانه، به بگومگوهای موجود میان طرفداران و مخالفان برگزاری مسابقات، وارد شده و اظهارنظر کنند؛ ازجمله و متأسفانه باید گفت دروازه‌بان یک تیم پرطرفدار کشور، مصاحبه کرده و می‌گوید که برای تیم فلان یک جام از منیریه بخرید و به آن تیم بدهید تا در قفسه افتخارات بی‌شمار نگهداری کند! وقتی بازیکنان بعضی از تیم‌های برتر باشگاه‌ها، ارقام نجومی میلیاردتومانی دریافت می‌کنند و به‌اصطلاح در لیگ حرفه‌ای حضور دارند، نمی‌توانند و نباید سخنی بگویند، که تیم مخالف را در حد یک جام، درون فروشگاه‌های منیریه، پائین بیاورند. در کشورهای دیگر و میان بازیکنان حرفه‌ای، بابت گفتن سخن بی‌ربط، حتی جرائم مالی شدید لحاظ می‌شود؛ اما چون مسابقات حرفه‌ای ما فقط اسم حرفه‌ای را یدک می‌کشد و در عمل از مفهوم حرفه‌ای‌گری تهی‌ست، چنین مسائلی هم جاری و ساری‌ست.