پیروزی تیم فوتبال نوجوانان بر برزیل
خودباوری و اعتماد‌به‌نفس، ضامن موفّقّیت و پیروزی در اغلب موارد بوده است. در تاریخ رقابت‌های علمی، ورزشی، جنگ‌ها و مبارزه با شداید و سختی‌ها، ملتی پیروز و سرافراز خواهد شد که مردم آن قائم‌به‌ذات، متکی به اراده و در‌نهایت، اعتماد‌به‌نفس و اتکای به ذات خداوندی داشته باشند و چون نوجوانان زیر ۱۷سال کشورمان در فوتبال مقدماتی جام‌جهانی کاری کردند کارستان که در تاریخ فوتبال کشورمان در هیچ رده سنی قبلاً به این موفّقّیت نائل نشده بودیم، بسیار قابل‌توجه است. این‌بار تیم ملی فوتبال زیر ۱۷سال یا نوجوانان ما، فعل ساختن را به بهترین شکل ممکن صرف کردند و برای اولین‌بار، تیم ملی نوجوانان برزیل را در‌حالی‌که ۲ بر هیچ بازی را باخته بودند، با یک حرکت انفجاری و با اراده‌ای راسخ، با زدن ۳ گل مغلوب کرده و بر تیم قهرمان برزیل غلبه کردند تا نقطه‌عطفی را برای فوتبال و در کل، ورزش ما در صحنه ورزش جهان به ثبت برسانند. نوجوانانی که به این پیروزی دست یافتند، با زدن هر گل دست‌هایشان به علامت شکر و سپاس به درگاه خداوند خوبی‌ها به هوا بلند شده بود و با خلوص نیت به درگاه احدیت سجده شکر بر جای آوردند. این نوجوانان درسی به تیم‌های بزرگ‌سالان ما دادند که می‌شود، پول‌های میلیاردی هم نگرفت؛ فخر و افاده نفروشید؛ در اردوهای آن‌چنانی حضور پیدا نکرد و سراغی از ماشین‌های آخرین‌مدل چند‌ده‌میلیاردی هم نگرفت؛ ولی افتخار آفرید؛ آن‌هم در برابر کشوری که در فوتبال زندگی می‌کنند و آن را جزئی از حیات خود می‌دانند؛ مردمانی که با برد تیم فوتبالشان خوشحال می‌شوند؛ در خیابان‌های کشور برزیل تا پاسی از شب گذشته شادمانی می‌کنند و رقص و پایکوبی، در خونشان ریشه دوانده است. به‌هر‌صورت باید به این نوجوانان به شکلی ویژه تبریک گفته شود؛ از آنان قدردانی ویژه به عمل بیاید و در فرصت مناسب مورد‌تجلیل قرار گیرند. نوجوانانی که به‌نام تیم ملی کشورمان پای به مسابقات نوجوانان جهان گذاشته‌اند و در چندین مسابقه مقدماتی با شایستگی از پس حریفانشان برآمده و به کشورمان اعتبار بیشتری در ورزش فوتبال بخشیده‌اند؛ چراکه تیم‌های بزرگ‌سالان ما، تاکنون در مسابقات جام‌جهانی فوتبال حتی از دور اوّل نتوانسته‌اند عبور موفّقّیت‌آمیز داشته باشند و به دور دوّم برسند. باید برای این پیروزی به فدراسیون فوتبال کشورمان خسته نباشید بگوییم و آرزو کنیم که نه‌تنها اعضای این تیم را به حال خود رها نکنند؛ بلکه آنان را آماده کنند تا در آینده در مسابقات جوانان هم موفق باشند و نیل به این آرزو، در‌گرو پشتیبانی فدراسیون از این تیم و به‌خصوص کادر فنی آن و بالأخص حسین عبدی‌ست؛ مربی این تیم که برای گردآوری بازیکنان به اقصی‌نقاط کشور سفر کرده است تا نخبگان را به گرد هم بیاورد و در اردوها، بسان یک پدر از فرزندانش مراقبت کرد. ارزش این کار زمانی بیشتر درمی‌یابیم که این تیم را با تیم ملی امید کشورمان مقایسه می‌کنیم که در مسابقات با شکست عجین شده بودند و پس از باخت و اوت شدن از مسابقات حتی حاضر نشدند با یک عذرخواهی کوتاه، تأسف خود را نشان دهند و هرکدام تقصیر این عدم توفیق را به گردن دیگران انداخته و حاضر به پذیرش شکست نشدند. اینک وقت آن است که فدراسیون فوتبال کشور برای آینده تیم ملی جوانان و حتی امید کشور از این مربی شایسته تقدیر کند که در دوران بازیگری که عضو تیم پرسپولیس بود هم نمونه‌ای از وقار و ادب بود و در درگیری‌ها هیچ‌گاه حضور پیدا نکرد. بدیهی‌ست؛ توجه بیشتر به این مربی موفق، نوید آینده بهتری را با همین نوجوانان برای دوره جوانی و در تیم ملی جوانان کشور را خواهد داد. به این بازیکنان و کادر فنی و مربی آن و فدراسیون در یک کلام می‌گوییم که خسته نباشید دلاوران.