سخن مدیرمسئول
در مهار آتش‌سوزی‌‌ها قاصریم
در یکی،دو‌ساله اخیر شاهد چند‌مورد آتش‌سوزی در کشور بوده‌ایم که برای اطفای آن کاملاً قاصر بوده‌ایم و تا به خود جنبیده‌ایم ده‌ها‌نفر به کام مرگ رفته‌اند و هر‌بار پس از پایان آتش و به‌اصطلاح مهار آن شاید داستان بازی دوران کودکی خودمان بوده‌ایم که می‌گفتیم «کی بود؟ کی بود؟ من نبودم» و هر نهادی یا اداره‌ای، تقصیر را به گردن دیگری می‌اندازد که آخرین مورد آن، آتش‌سوزی در بیمارستان رشت است که متأسفانه ده‌ها‌نفر در بخش‌های آی‌سی‌یو و سی‌سی‌یو، به‌سادگی در شعله‌های آتش سوختند و بازهم هیچ‌کس دنبال معلول نبود و صحبت فقط از علت بود، آن هم نوشداروی بعد از مرگ که فقط وجدان‌های افرادی زیادی را آزرده کرد و بازهم مثل دفعات گذشته، دیر رسیدن آتش‌نشانی را عامل تخریب بیشتر ساختمان و مرگ زیادتر انسان‌های بیماری که برای درمان به بیمارستان مراجعه کرده بودند، غافل از اینکه بیمارستان نتوانست درد آنان را درمان کند و به‌جای شفا، مرگ را به آنان هدیه کرد که این‌بار همچون گذشته پس از مدتی جار‌و‌جنجال و به‌دنبال مقصر گشتن پس از چند‌روز قضیه چون رویدادهای گذشته به‌دست فراموشی سپرده می‌شود؛ اما مسخره‌ترین بهانه، اتصال برق در شبکه زیر‌زمین عنوان شده است که می‌بایست ده‌ها کپسول آتش‌نشانی در بیمارستان موجود می‌بود که تا رسیدن ماشین آتش‌نشانی، بتواند از تسری آتش به سایر طبقات بیمارستان جلوگیری می‌کرد؛ به‌علاوه بیمارستان چگونه از کوچک‌ترین وسیله ایمنی یعنی داشتن تکنسین مجرب در بیمارستان تهی بوده است و حتی کاش، حداقل روزی یک‌بار، سیم برق و سیم‌کشی را مورد بازدید قرار دهند که این بازدید از بدیهیات است، در کشور ما قابل قبول نیست که در طول دوسال سه بیمارستان کشور دستخوش آتش‌سوزی شود و هیچ نهاد یا اداره‌ای، با نام ایمن‌سازی شبیه استاندارد‌سازی، کار نظارت را عهده‌دار باشد، یا ده‌ها‌سال است که جنگل‌های زاگرس دستخوش آتش‌سوزی می‌شود که عامل عمده آن گرمای زیاد هواست که پاره‌ای‌از‌اوقاف حتی بالای 50درجه‌سانتی‌گراد، قسمت اعظم کشور را در برمی‌گیرد و به‌خصوص جنگل‌ها را دچار آتش‌سوزی می‌کند؛ اما برای اطفای این حریق اهالی این قسمت از کشور، با شاخه‌های درختان خیس، با آتش‌سوزی مقابله می‌کنند؛ حال‌آنکه دولت یا دولت‌ها، هیچ اقدامی برای خرید ده‌ها هلیکوپتر آب‌پاش به عمل نمی‌آورند تا همه‌ساله ناظر بی‌تفاوت از بین رفتن جنگل‌های کشورمان باشیم که صد‌البته وقتی سازمان گردشکری به‌جهت ساختن پارکینگ برای گردشکران چندین‌هکتار از درختان را در دل جنگل تعمداً از بین می‌برد، آرزوی داشتن هلیکوپترهای آب‌پاش برای اطفای حریق یک آرزوی محال می‌نماید. به‌نظر می‌رسد با ادامه این آتش‌سوزی‌های عمدی و غیر‌عمدی طبیعی که هوای گرم عامل اصلی آن است و همه‌ساله بر شدت گرمای کره زمین افزوده می‌شود، این قصه سر دراز دارد و همه‌ساله در تابستان‌ها روز از نو و روزی از نو، یعنی آتش و آتش‌سوزی سریالی شده است تکرار‌شدنی که هیچ اراده جدی برای جلوگیری از آن دیده نمی‌شود؛ پس باید مطابق معمول چشم به آسمان بدوزیم تا شاید نزولات آسمانی حتی در تابستان باریدن را آغاز کنند تا به‌قول‌معروف ابر و باد و مه خورشید و اراده مسوولین در کار هستند تا ان‌شاءالله جنگل‌های و مناطق سرسبز کشورمان نه‌تنها کم نشوند؛ بلکه همه‌ساله، زمین‌های مستعد، به زیر کشت درختان جنگلی بروند تا نسل آینده کشور عزیزمان را کشوری، زیبا و با طبیعت دل‌نشین ببینند.