مرتضی ضرابی:
تکراری‌شدن «خسته‌کننده» است
بازیگر سینما و تلویزیون گفت: در فیلم‌ها و سریال‌های زیادی بازی کردم؛ اما کماکان مردم من را با نقش شیطان در سریال «او یک فرشته بود» به‌خاطر دارند؛ چون اکثر مردم آن‌را دیدند و اصطلاحاً آن‌کار گرفت! بالاخره بعدازچندسال اثر کودک‌ونوجوان، «سفر پرماجرا» (به‌کارگردانی حجت‌الله سیفی) روی پرده رفت؛ فیلمی با نقش‌آفرینیِ مرتضی ضرابی، نیما شاهرخ‌شاهی و جلیل فرجاد که بااینکه مدت محدودی‌ست از اکران آن می‌گذرد اما با بازخورد نسبتاً خوبی ازسوی مخاطبان روبرو شده. به‌گزارش ساناز قنبری (ایرنا)؛ «مرتضی ضرابی» که قبلاً در کارنامه کاری‌اش سابقه بازی در آثار کودک‌ونوجوان را بسیار داشته درتوضیح نقشش دراین‌اثر، گفت: چندسال‌پیش بعد از خواندن فیلم‌نامه «سفر پرماجرا» باتوجه‌به شناختی که از حجت‌الله سیفی به‌عنوان کارگردان داشتم، پیشنهاد بازی دراین‌کار را پذیرفتم. نقشم دراین‌فیلم شخصیت سرگردان بین واقعیت و خیال و بین مثبت و منفی‌ست و همین دوگانگی و معلق‌بودنش برایم جذاب بود. ظاهراً به‌دلیل طولانی‌شدن تروکاژهای (حقه‌ها) سینمایی، فیلم حدوداً ۱۰سالی پشت اکران ماند. متأسفانه در سینمای ما گونه کودک‌ونوجوان خیلی‌کم کار می‌شود. «دزد عروسک‌ها»، «عیالوار»، «دختری با کفش‌های کتانی» و کارهای زیادی در گونه کودک‌ونوجوان در دهه ۶۰ و ۷۰ بازی کردم اما به‌یک‌باره گرایش اکثر فیلم‌سازان به‌سمت سینمای بزرگ‌سال و البته گیشه چرخید. وی ادامه داد: در فیلم‌ها و سریال‌های متعددی بازی کردم. از «مثل‌آباد» گرفته تا «بشارت منجی» و «حکایت‌های کمال» اما کماکان مردم من را با نقش شیطان در سریال «او یک فرشته بود» به‌کارگردانی علیرضا افخمی به‌خاطر دارند چون اکثر مردم آن‌را دیدند و به‌اصطلاح آن‌کار گرفت. من در فیلم «دست‌فروش» بازی کرده‌ام که ازنظر بازی و کیفیت یک استثناست اما مگر چنددرصد مردم آن‌را تماشا کردند؟ یا همین‌طور بازی سنگینی در فیلم «پرده آخر» به‌کارگردانی واروژ کریم مسیحی داشتم که آن‌چنان‌که باید دیده نشد. وی باتأکیدبراینکه اغلب کارگردان‌ها با درخشش یک بازیگر در یک نقش، دوباره به او پیشنهاد بازی در همان نقش را می‌دهند، خاطرنشان کرد: بعد از بازی در سریال «او یک فرشته بود» بارهاوبارها نقشی شبیه شیطان به من پیشنهاد شد که نپذیرفتم؛ چراکه برایم ایفای نقش‌های مشابه جذابیتی ندارد. درآن‌کار نقش خود شیطان را که انتهای نقش‌های شر و منفی‌ست بازی کردم. دیگر بازی در نقشی مشابه که تااندازه‌ای بد و منفی‌ست چه لذتی می‌توانست برایم به‌عنوان بازیگر داشته باشد؟ برای یک بازیگر تکرار و تکراری‌شدن خسته‌کننده است. وی ادامه داد: سال‌ها چنین نقش‌هایی را بازی نکردم و خوشبختانه ازآنجاکه چهره‌پرداز و تقریباً بازنشسته سازمان صداوسیما محسوب می‌شوم لطمه مالی جبران‌ناپذیری نخوردم اما به‌لحاظ روحی بازی‌نکردن برایم سخت بود. از ابتدا که پا در حیطه بازیگری گذاشتم با تمام مصائب و مشکلات این حرفه آشنا بودم اما چون عاشق این‌کار بودم تمام رنج‌هایش را پذیرفتم. وی بااشاره‌به‌اینکه دوران طلایی رونق سینمای کودک‌ونوجوان در ایران، طی دهه‌های ۶۰ و ۷۰ بود، بیان کرد: کار در حوزه کودک‌ونوجوان تجربه‌ای بسیارشیرین است. شما باید جهان را از ذهن یک کودک ببینید و این کودکانگی حس خوشایندی‌ست. ضمن‌اینکه کودکان دهه ۶۰ با کودکان این‌دهه بسیارمتفاوت هستند. امروز فناوری، بسیار پیشرفت کرده و آن‌ها با مسائلی آشنا هستند که کودک ۴۰سال‌پیش درکی از آن نداشت. به‌همین‌خاطر است وقتی مثلاً سری دوم فیلم «شهر موش‌ها» ساخته می‌شود، به‌اندازه سری اولش مورداستقبال قرار نمی‌گیرد؛ چون مخاطب کودکش با مخاطب کودک آن‌سال‌ها تفاوت دارد. البته اساساً جهان؛ و متر و معیارهای فیلم‌سازی تغییر کرده است.