عکس‌برداری از چمن توسط قطری‌ها

به‌راستی چرا باید فوتبالمان تا‌بدین‌حد بی‌در و دروازه باشد؟ مربیان خارجی می‌آوریم؛ در پرداخت حق‌الزحمه آنان قصور می‌کنیم تا به فدراسیون بین‌المللی شکایت ببرند و ما نقره‌داغ شویم. فوتبالیست‌های دست‌دوم و اغلب از سن گذشته و بی‌کیفیت ازطریق دلالان می‌آوریم؛ آنان را که آن‌قدر ضعیف هستند بر روی نیمکت می‌نشانیم تا علف زیر پایشان سبز شود و چون با دلالی و پارتی‌بازی به فوتبال باشگاه‌ها و حتی فدراسیون فوتبال معرفی شده‌اند آخرالامر، پس از چند‌ماه از فوتبال ما می‌روند و آن‌چنان بلایی بر سر فوتبال ملی ما می‌آورند که علاوه‌بر شکست با یک عدد نجومی 16‌میلیارد‌دلاری،‌ فدراسیون ما جریمه می‌شود. زمانی نیز درخصوص یک مربی بی‌کیفیت ازخودراضی برای دوماه در کشور ما با نام ویلموتس نقره‌داغ می‌شویم که حاصل کار او در دو مسابقه ساده، باخت تیم فوتبال کشور ما بوده است و متأسفانه هیچ‌کس هم جوابگوی این فساد نیست و همه یاد بازی دوران کودکی خود به‌نام کی بود کی بود من نبودم افتاده و خود را مبرای از قصور می‌دانند! این تنها یک چشمه از ناکارآمدی فدراسیون فوتبال است. ناکارآمدی دوم این فدراسیون درخصوص عدم رضایت بر باشگاه‌های ورزشی‌ست که با هر مبلغ و قراردادی فوتبالیست‌های خارجی وارد کشور ما می‌شوند که در کشور خودمان فوتبالیست‌های بسیار باکیفیت‌تر از آنان داریم که نیاز به دلال و دلال‌بازی هم نیست؛ اما فضاحت‌‌آفرین در ورزش فوتبال ما، عدم وجود زمین ورزشی مناسب است که برای مسابقات مقدماتی جام جهانی و مسابقات نخبگان آسیا و با صد‌تأسف مسابقات داخلی تیم‌های ما مثل کولی‌های سرگردان از این شهر به آن شهر باید برای مسابقه در رفت‌وآمد باشند؛ به‌خصوص دو تیم مردمی و پرطرفدار کشورمان که در آسیا نیز معروف هستند، ناچار شده‌اند به زمین‌های بی‌کیفیت و به‌شدت خراب ازنظر چمن مسابقه بروند که آخرین آن در هفته‌ای که گذشت مسابقه بین تیم استقلال کشورمان با الغرافه قطر بود؛ آن‌هم در استادیومی که تا یک‌ساعت قبل از شروع مسابقه خط‌کشی هم نشده بود، سکوهای تماشاگران به‌زحمت هشت‌هزار‌نفر را جوابگو شد و در گوشه‌ای از چمن و در روی پلیت آن با رنگ سفید خواسته بودند آبروداری کنند؛ حال‌آنکه قطری ما که با داشتن استادیوم فراوان با جمعیتی کمتر از چهارمیلیون‌نفر آن‌قدر زمین دارند که به‌اندازه آن فوتبالیست ندارند و ناچار شده‌اند خارجی‌ها را با شرط ترک تابعیت از کشورمان به‌عنوان قطری وارد مسابقات کنند. در نظر بگیریم که فوتبالیست‌های ذخیره تیم قطر بعضی از آن‌ها دوربین به دست از زمین‌های ما عکس‌برداری کردند که اگر این وضعیت در هر کشوری صورت می‌گرفت بلافاصله مسئولین ورزش و فوتبال را از کار معلق می‌کردند؛ اما چرا در کشور ما با چنین افرادی‌که با آبروی و سرافرازی ما در جهان بازی می‌کنند مدارا می‌شود؟ استادیوم آزادی که در طی دوسال ساخته شد، اینک اعلام می‌کنند نیاز به سه‌سال ترمیم دارد که در اینجا به‌ یاد رئیس سازمان وقت ورزش پس از انتصاب به این سمت افتادم که در اولین روزی که عهده‌دار این مسئولیت شد، 120‌نفر از پرسنل کار و فضای سبز و کارگران سالن‌ها، پلیت‌های دوچرخه‌سواری دریاچه و ... به‌نام صرفه‌جویی از کار اخراج کرد که چون فوت کرده است نباید او را شماتت کرد؛ اما زنده‌ها را چه می‌شود؟ شما مسئولی که می‌دانستید، مسابقات داخلی را دارید، جهانی را دارید، باشگاه‌های را هم دارید و تتوع آن از شش‌ماه قبل در اختیار داشته‌اند چرا استادیوم تختی، استادیوم آزادی را آماده مسابقات نکرده‌اند تا داوران در عذاب، ‌کادر باشگاه‌ها در عذاب و فوتبالیست‌ها به‌جای اینکه در خانه بازی کنند به شهرستان‌ها بروند و از میزبانی و درآمد آن محروم شوند.