تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو می‌تواند؟

سید لاو تلاش کرده بود حالت او را پس از زدن گل با دقت تعریف کند. اینکه کریستیانو رونالدو شق و رق ایستاده و دست‌هایش را حلقه زده بود پایین کمرش. اینکه بی حرکت ایستاده و چشمانش را دوخته بود به نقطه ای از سکوهای جنوبی ویسنته کالدرون. یکه و تنها پیش از شکل گرفتن حلقه شادی با همان ژست همیشگی اش پس از گشودن دروازه‌ها. هزاران طرفدار آتلتیکو مادرید انگشتان وسط دستان شان را از پشت دروازه به طرف او بالا برده بودند و ناسزا می‌گفتند. هزاران نفر دیگرشان میخکوب شده بودند. بی حرکت و بهت زده. جایی از دل جماعت حیرت زده دود سیگاری بالا می‌رفت. قرار نبود قصه این جوری به آخر برسد، ولی رسیده بود. یک ساعت و نیم پیش از آن پدرها و پسرهای آتلتیکویی راهی استادیومی‌شده بودند که عمرش 183 روز دیگر به پایان می‌رسید. آنها حین ورود شعار "افسانه ما ابدی خواهد ماند" را سر داده بودند. ولی شب تلخی انتظارشان را می‌کشید. آخرین داربی مادرید پیش از رفتن آتلتیکو به استادیوم لاپینتا، جایی نزدیک فرودگاه در آن سوی شهر، با آتشبازی در خیابان‌های اطراف آغاز شده بود، با اهدای یک هدیه از سوی انریکه سرزو رئیس باشگاه آتلتیکو به فلورنتینو پرس رئیس باشگاه رئال، با نواخته شدن سرود باشگاه. نقطه پایان آخرین داربی مادرید به چندو مدافع قبلی باشگاه که حالا برای مالاگا بازی می‌کند تعلق پیدا می‌کرد که توپ آخرین داربی پایتخت اسپانیا را با خود می‌برد داخل اتوبوس. یکی دیگر از آن یادگارهایی که احتمالا بعدها با قیمت بالایی فروش خواهد رفت. ولی بازی جوری تمام شد که هیچ کس انتظارش را نداشت. با هت تریک 44 رونالدو، با شکست کاملا غیرمنتظره 3-0 در خانه. یکشنبه صبح که رسید روزنامه آس سال 1966 را به یاد آورد، زمانی که ویسنته کالدرون افتتاح شد را.  همان شبی که طرفداران آتلتیکو بنری بالا بردند که رویش نوشته شده بود "حالا در خانه مان هستیم و کسی نمی‌تواند ما را حقیر بخواند". آن زمان رئال شش بار قهرمان اروپا شده بود و طرفداران رئال به طعنه می‌گفتند "برای رسیدن به ما باید خیلی صبر کنید". حق با آنها بود. آتلتیکو تا مدت‌ها در کالدرون برابر رئال شکست خورد تا همه چیز تغییر کند و بردهای آتلتیکو از راه برسند، تا این جا، تا این شب. به نظر نمی‌رسید رونالدو در این آخرین داربی در کالدرون سه گل خواهد زد. او قراردادش را دو هفته پیش تمدید کرده بود و تا 36 سالگی در رئال خواهد ماند. خودش گفته بود این قرارداد مقدمه قرارداد دیگری است و قرارداد بعدی اش او را تا 41 سالگی در برنابئو نگه خواهد داشت. کسی نمی‌داند رونالدو واقعا تا کی در رئال خواهد ماند. بعضی‌های در 31 سالگی اش جرئت کرده بودند بگویند تمام شده. وقتی ضربه ای به توپ طی آن ضربه آزاد زد در 33 شوت قبلی اش برابر یان اوبلاک ناکام مانده بود، ولی ضربه 34 او دروازه اوبلاک را باز کرد. توپ با ضربه 35 او وارد دروازه نشد، ولی ضربات 36 و 37 دروازه آتلتیکو را گشودند تا او با زدن 18 گل در داربی مادرید از آلفردو دی استفانو جلو بیفتد. او 274 گل در 361 بازی برای رئال زده و در این بستر هم دی استفانو را پشت سر گذاشته. گل دوم او در این دیدار از روی نقطه پنالتی زده شد. دروازه را باز کرد و رفت پشت دروازه و چمباتمه زد و دستش را گذاشت زیر چانه اش. گذاشت و رو به دوربین حالت آدم‌های متفکر را گرفت: خب ببینیم چی شده...گل سوم شش دقیقه بعد با پاس گرت بیل زده شد. او دروازه را باز کرد و با سینه فراخش ایستاد برابر سکوهای کالدرون که آخرین تصویر آن نبرد بود. مارکا عکس ایستاده رونالدو را روی جلدش گذاشت و آس عکس نشسته اش را، ولی تیترهای شان مشابه بودند: "کریستیانو می‌گه: من این جا را فتح کردم!" و "رئالی‌ها این جوری فتح می‌کنن". تغییر تدریجی رونالدو یک واقعیت است. با این وصف برخلاف مهاجمانی که با بالا رفتن سن شان عقب تر بازی می‌کنند، جلوتر بازی می‌کند. در مقایسه با سابق کمتر حاکم مطلق بشمار می‌رود، کمتر پنجاه یارد کورس می‌گذارد، حتی تمام کنندگی اش طعم فصل پیش را ندارد، مصدومیت و خستگی نشانه‌های بارز بازی‌هایش در مراحل آخر فصل پیش بودند، با این وصف هنوز برای باز کردن دروازه‌ها همان مهاجم بیقرار است.  او در اولین فصل بازی اش در اسپانیا 33 گل زد، ولی طی شش سال بعد از مرز پنجاه گل گذشت: 54، 60، 55، 51، 61 و 51. در این فصل تا حالا ده گل زده که هشت تایش در لیگ به ثمر رسیده اند. او تا این جا یکی از دو گلزن برتر فصل بشمار می‌رود. شاید میزان حضورش در جریان دیدار کمتر شده باشد، ولی تاثیرگذاری اش کماکان بالاست. حقیقت این است که کمتر مهاجمی‌را با کیفیت او شناخته ایم. سه گل او برابر آتلتیکو بازتابنده این کیفیت است./حمیدرضا صدر- ورزش سه