یک‌سوم جمعیت کشور در فقر مسکن

مسکن و خانه‌دار‌شدن، یکی از آرزوهای ابنای بشر است. متأسفانه از جمعیت هفت‌میلیاردی این کره خاکی، بیش از یک‌سوم سکنه آن، فاقد مسکن و شاید یک‌دهم فاقدان آن حتی سرپناهی هم ندارند که زیرانداز این‌عده، کارتن و روانداز یا سقف آنان، آسمان خداست؛ که شاید و چه‌بسا این‌عده هرگز از نداری نمی‌نالند و شاید هم شاکر باشند؛ اما به مسکن و حد‌و‌حدود آن بپردازیم که در ایران با آماری که ارائه شده بیش از 27‌میلیون آن فاقد مسکن هستند که اینان‌ را مستأجر می‌نامند که اکثر آنان همیشه خانه‌به‌دوش بوده و معمولاً سالی یک‌بار ناچار هستند از این خانه به خانه‌ای دیگر یا از محلی به محل دیگر کوچ کنند. متأسفانه چندسالی‌ست‌که گرانی مسکن و اجاره آنان را از شهرنشینی تبدیل به حاشیه‌نشینی کرده. سؤال اینجاست: بالاخره روزی نخواهد رسید که مشکل مسکن در کشور ما حل شود؟ یا به نوع دیگر، مشکل مسکن در کشور ما حل می‌شود یا نه؟ اگر صادقانه بخواهیم به این دو سؤال پاسخ دهیم، به‌یقین منفی‌ست؛ که بهتر است منصف باشیم و حداقل به خودمان دروغ نگوییم؛ چون مشکل مسکن جهانی‌ست با‌این‌تفاوت‌که در آمریکا یا اروپا، مشکل مسکن با حقوق و درآمد بالاتر، قابل‌تحمل است تاجایی‌که بسیاری از مردم، باوجود داشتن بضاعت کامل، تمایلی به خرید خانه ندارند و ‌اصطلاحاً می‌گویند اجاره‌نشینی/خوش‌نشینی؛ اما در کشور ما درحالی‌که بیش از 20‌میلیون کارگر مشغول خدمات تأمین اجتماعی معمولاً دریافتی ماهانه آنان بین 10 تا 14‌میلیون‌تومان است که حداقل 30 تا 40‌درصد دریافتی را هزینه اجاره مسکن بکنند که اگر یک خانواده چهارنفری با این حقوق ماهانه چگونه باید زندگی بکنند. اگر دو فرزند آنان مدرسه‌رو باشند، در آغاز مهرماه حتی و در مدرسه دولتی به‌هر‌عنوان و با هر نامی برای هریک‌از آنان باید چهارمیلیون‌تومان به مدرسه اگرچه نام آن شهریه نیست بپردازند که اگر طبق گفته معاونت وزیر آموزش‌وپرورش در سال جاری یک‌میلیون‌نفر از ثبت‌نام در مدرسه خودداری کرده و ‌ناچار به‌صورت کودک کار به کمک خانواده درس‌ومشق را رها کرده تا نان‌آور خانواده شود که چنین وضعیتی برای کشور سرافراز ما در صحنه جهانی نه‌تنها خوش‌آیند نیست؛ بلکه ناگوار است. دراینجا ممکن است پرسیده شود چاره رفع این‌معضل که 27میلیون ایرانی با آن دست‌به‌گریبان‌اند چیست؟ ازطرفی از بدو پیروزی انقلاب تاکنون هشت رئیس‌جمهوری در رأس قوه اجرائیه ازسوی مردم برگزیده ‌شده‌اند که در سرلوحه اقدامات خود به‌خصوص در تبلیغات انتخاباتی وعده خانه‌دار‌شدن مردم ایران ‌را داده‌اند که باید گفت جز دولت احمدی‌نژاد که با طرح ضربتی مسکن مهر توانست بسیاری را صاحب‌خانه و تأمین کند، ازسوی دیگران قدمی درجهت ساخت مسکن صورت نگرفته که باتوجه‌به گرانی و هزینه بالای مخارج یک زندگی معمولی گمان نمی‌رود به‌این‌زودی‌ها قدمی دراین‌راه برداشته شود؛ اما یک کار اجباری صورت پذیرفته که به‌علت افزایش 100 درصدی تا 50درصدی اجاره مردم و به‌خصوص افراد حقوق‌بگیر اداری ناچار شده‌اند بشر و مواهب آن‌را رها کرده و به حاشیه‌ها پناه برده و حاشیه‌نشین شوند که مضار آن بسیار بوده و به‌خصوص پسران درمعرض‌خطرات زیاد قرار گرفته‌اند.