حذف ارز ترجیحی دارو

می‌گویند: «هر دم از این باغ بری می‌رسد/تازه‌تر از تازه‌تری می‌رسد!» هرروزی که می‌گذرد باید منتظر بود تا خبر یا اتفاق نه‌چندان خوشی را شاهد باشیم که در میان ده‌ها حادثه و رویداد به‌یک‌باره بشنویم که ایها‌الناس! از سال آینده قرار است چنین بشود یا چنان خواهد شد که معمولاً خبرها از جنس خوش نیست. القصه! آقای وزیر بهداشت و آموزش پزشکی خبر داده است که از سال آینده ارز ترجیحی از داروهای مصرفی حذف خواهد شد؛ یعنی اینکه خرید داروها هم به گرانی‌ها می‌پیوندد. اینکه وزیر مربوطه خبری را که به مذاق هیچ‌کس خوش نمی‌آید، از چهارماه قبل از شروع سال آینده اعلام کرده است، گویی مژده یا بشارت است که پیشاپیش در بوق و کرنا شود که برای من نویسنده اسباب تعجب را فراهم می‌کند که چرا خبری پیرامون گرانی را از چندماه قبل باید اعلام کنند؟ آن‌هم درحالی‌که به قول دراویش، دم غنیمت است. از آن دم بزنیم، نه از بازدم! چون ما مسلمانان عادت کرده‌ایم بپذیریم که آینده از آن ما نیست؛ آینده در ید قدرت ذات لایتناهی‌ست که اگر مصلحت بداند، روی می‌دهد. پس ای‌کاش وزیر محترم، از امروز تا چهارماه مانده به پایان سال، این خبر بد را رسانه‌ای نمی‌کرد؛ چراکه این‌قدر ازاین‌دست خبرها را همه‌روزه داریم که مجال تفکر برای آینده نمی‌ماند؛ یعنی چو فردا شود، فکر فردا کنیم. بگذارید در امروز غور کنیم که گوجه‌فرنگی کیلویی 60‌هزارتومان را هم دیدیم. جالب اینکه بذر گوجه از خارج وارد نمی‌شود که در ارتباط مستقیم با ارز و به‌خصوص دلار داشته باشد. زمین از آن ماست. کشت و زرع برعهده ما‌ست. این‌محصول هم این‌قدر کشت و برداشت می‌شود که حداقل 25 تا 30‌درصد آن فاسد می‌شود و خریدار نخواهد داشت و تازه شاید 30‌‌درصد این‌محصول هم تبدیل به رب گوجه‌فرنگی شود تا به‌عنوان چاشنی غذاها را خوش‌رنگ و خوش‌طعم کند؛ حتی مقداری از آن در قوطی‌های یک‌کیلویی به کشورهای اطراف صادر شود. تازه نباید یادمان برود؛ وقتی دولت نرخ خدمات خود را 38 تا 40‌درصد افزون می‌کند و سفارش می‌شود که در مصرف این خدمت صرفه‌جویی کنید؛ یعنی وسایل گرمایشی و سرمایشی را تا حد قابل‌قبولی روشن نکنید. لامپ‌های مصرفی را هم از نوع آمپرهای کم‌تر یعنی به‌جای لامپ 100‌واتی، لامپ 25 واحدی به‌کار ببرید. اگر هم که مثلاً چشمان ما ضعیف‌تر شود که آن‌هم خیالی نیست یا اگر ازمابهتران و کسانی‌که عادت دارند سالیانه چند سفر ناقابل به اروپا و ترکیه و آمریکا بکنند، هیچ اشکالی ندارد که عوارض خروج را دو و سه و چهاربرابر بپردازند؛ چون دارایی، توانایی هم می‌آورد یا با بیش از 50‌درصد مردمی که به‌سختی روزگار می‌گذرانند و در زیرخط فقر هستند، این قشر عظیم، چگونه باید با گرانی‌ها خود را تطبیق کنند؛ چراکه هرچقدر این قشر انعطاف‌پذیر باشد، عدم توازن خرج‌و‌دخل او را از پای درمی‌آورد و نان‌آور خانواده، در پیشگاه خانواده شرمنده‌تر و ساعات کار و زحمت او بیشتر است و چون توازن کار و خواب و استراحت به‌میزان هشت‌ساعت فراتر می‌رود در پی آن بیماری جسمی زیادتر و عمر طبیعی کمتر می‌شود. پس سروکار چنین افرادی با دوا و درمان بیشتر هم خواهد شد و این قشر عظیم که حتی بعضی از بیماری‌ها را ساده می‌پندارد و با‌مراجعه‌به داروخانه و خرید یک ورق مثلاً آنتی‌بیوتیک، درمان می‌پذیرد. پس از سال آینده و در سال 1304 حتی خرید دارو و برای این طبقه هم به آرزوها می‌پیوندد و من نویسنده هم با حس و حال بیشتر و از سر عصبانیت آن‌قدر قلم را بر روی کاغذ محکم می‌کشم که کتف‌درد هم گرفته‌ام. پس بر روال جاری روی به درگاه خدای خوبی‌ها؛ ایزد دادار که هم رحمان است و هم رحیم می‌کنم و برای کشور و نظام و مردم شریف ایران سلامتی آرزو می‌کنم.