سخن مدیرمسئول
ازدواج آری، بچه‌دار‌شدن نه
چرا در سه‌دهه اخیر مردم کشورمان از ازدواج فاصله گرفته‌اند و به این سنت پسندیده توصیه‌شده در دین اسلام، بی‌اعتنا شده‌اند؟ برای پاسخ به این سؤال باید گفت که عوامل متعددی در بی‌اعتنایی جوانان به امر ازدواج، که در باور آنان مقدس است نقش داشته که بدون شک این دلایل، ارادی نبوده و از اختیارات زنان و مردان برای ازدواج کم کرده است. مهم‌ترین علت برای عدم ازدواج، همانا عدم استطاعت مالی و نداشتن معیشت است که شاهد و ناظریم کمبود آن، مانع و رادع بسیار محکمی‌ست. شاید جوانان را با وجود تمایل و علاقه‌مندی برای ازدواج و تشکیل خانواده، به‌علت عدم توانایی مجبور شده‌اند همچنان در تجرد به‌سر برده و زندگی مستقلی نداشته باشند. هزینه بسیار بالای ازدواج و مراسم و سنن دست‌و‌پا‌گیر آن؛ به‌ویژه نداشتن حتی یک خانه 30 یا 40متری، موجب شده که دختران و پسران جوان همچنان با وجود علاقه به تشکیل کانون خانواده، موفق به این کار نشوند. از اینها گذشته، باز به‌خاطر مشکلات مالی، حتی آنانی که ازدواج کرده‌اند، تمایل به فرزند ندارند؛ لذا باید گفت ازدواج آری، اما بچه‌دار‌شدن نه. چون در عصر و زمانه کنونی، بچه‌دار‌شدن یک جنبه زندگی‌ست اما تا این بچه دوران مختلف رشد را سپری کند، پدر و مادر باید مشکلات زیادی را تحمل کنند تا یک طفل به سرانجام برسد، یعنی دوران نونهالی و سپس کودکی و به‌دنبال آن نوجوانی و جوانی. و اینکه هزینه‌های این دوران‌ها آنقدر بالاست که خانواده‌ها در برابر آن سر تسلیم فرود آورده‌اند. بنابراین، شاید گفت ازدواج آری ولی بچه‌دار‌شدن نه. حالا اگر قرار باشد مثل 10 تا 15سال اخیر ازدواج صورت بگیرد ولی از بچه‌دار‌شدن ممانعت شود؛ یعنی مقاومت کردن ارادی و غیرارادی در‌برابر بچه‌دار‌شدن، آینده جوانان امروز و کشور، دستخوش تحولات قابل ملاحظه‌ای در حوزه خانواده و جامعه خواهد شد. به‌نظر می‌رسد که زندگی و دنیای این‌روزهای نسل جوان کشور، پر از معماهای بسیاری‌ست که اگر به‌زودی برای آن فکری نشود، در 10سال آینده چالشی را به‌همراه داشته و همانند ژاپن دارای یک جمعیت پیر خواهیم بود و به‌عبارتی کشور پیر می‌شود. در‌این‌صورت هرم جمعیتی نیز از توازن و تعادل خارج شده و در‌پی آن، در آینده، کشور دچار مسائل و تنگناهای زیادی خواهد شد که از جنبه‌های مختلفی، از‌نظر جسمی، روحی، خانوادگی و به‌خصوص نظام و کانون خانواده را در‌معرضِ نابودی قرار می‌دهد. به‌ویژه اگر سه نسل بگذرد، دیگر نه دوران کودکی داریم، نه نوجوانی و جوانی و نه میانسالی و کهنسالی. بدین‌ترتیب ما دیگر شاهد دوران رشد نخواهیم بود!