زنان و حق رأی؛ از 1893 تا 2020

«حق رأی زنان» به‌معنایِ حق شرکت زنان در انتخابات است و از مهم‌ترین رویدادهای تکامل اولیه جنبش‌های مدافع حقوق زنان بود. هواخواهان حق رأی زنان که «سافروجت» نیز نامیده می‌شدند؛ کسب حق رأی را مقدمه مشارکت سیاسی زنان در جامعه می‌دانستند. این‌روزها که بحث انتخابات آمریکا، در بورس اخبار رسانه‌های جهان قرار دارد و نگاه دو نامزد رقیب؛ یعنی «جو بایدن» و «دونالد ترامپ» به تأثیر حضور زنان در‌این‌امرِ مهم و جایگاه و نقش این‌گروه از جامعه در روند توسعه؛ بازهم نیاز به حضور حداکثریِ زنان در مشارکت‌های سیاسی را برجسته ساخته. «نیوزیلند» اولین کشور با دولت ‌خودگردان در جهان بود که حق رأی برای زنان را به‌رسمیت شناخت؛ درواقع، این «لرد گلاسگو»؛ فرماندار وقت آنجا بود که قانون انتخابات درآن‌کشور را در 19 سپتامبر 1893 در پارلمان به‌تصویب رساند و ضمن آن، حق «رأی‌دادن» به زنان را هم به زنان جامعه خود اعطا کرد. بین آن‌سال تا 1960 میلادی، 128 کشور دیگر به این‌ماجرا پیوستند؛ به‌جز شش کشور اروپایی. چند کشور اروپایی که بعد از آن بازه به زنان جامعه خود، حق رأی اعطا کردند، شامل «سوئیس» و «پرتغال» بودند. بعد از استعمارزداییِ گسترده در اروپا، 80‌درصد کشورهای آفریقا نیز بین سال‌های 1950 و 1975 حق رأی را برای زنان قائل شدند. نمونه‌های اخیر کشورهایی که اقدام به این امر کردند؛ «کویت» (2005) و «امارات متحده عربی» (2006) بودند. این اینفوگرافیک، از داده‌های مرکز تحقیقاتPew  برای نمایش زمان اعطای حق رأی عمومی به زنان در کشورهای جهان، استفاده می‌کند.