با ذهنی آرام به مسابقات رفتیم

ملی‌پوش هاکی روی یخ زنان ایران درمورد قهرمانی در رقابت‌های آسیا و اقیانوسیه گفت: «سوت را که زدند، هیچ‌کس نمی‌خندید و همه از خوشحالی اشک می‌ریختیم. باری از روی دوشمان برداشتیم؛ چون همه با مشکلات شخصی زیادی این‌مسیر را طی کرده بودیم». تیم ملی هاکی روی یخ زنان در مسابقات قهرمانی آسیا و اقیانوسیه شرکت کرد و در دومین حضور خود به مدال طلا دست پیدا کرد. این اولین‌بار است که دختران یخ ایران در رویدادی بین‌المللی مدال طلا کسب می‌کنند. «فاطمه اسماعیلی»؛ ملی‌پوش ایران درمورد این مسابقات گفت: «بااینکه تعداد تیم‌ها نسبت به سال گذشته کمتر بود؛ اما سطح مسابقات بهتر شده و تیم‌ها پیشرفت کرده بودند. تیم‌ها نسبت به سال گذشته واقعاً متفاوت شده بودند و پیشرفتشان کاملاً مشهود بود». او درمورد تیم ملی ایران هم بیان کرد: «در مسابقات سال گذشته آن‌قدر خوب بازی کردیم که خیلی از تیم‌ها تعجب کرده بودند. ما از آن‌موقع اردوهای مستمر زیادی داشتیم و به کاپ توسعه جهانی لهستان اعزام شدیم. لیگ، کمپ تمرینی و کار با مربیانی خارجی هم باعث شد که نسبت به سال قبل متفاوت‌تر شویم و پیشرفت چشم‌گیری داشته باشیم». او درمورد دلایل پیشرفت هاکی روی یخ زنان در سال‌های اخیر، گفت: «یک تیم خیلی قوی به‌نام انجمن هاکی پشت ۲۰ بازیکنی‌ست که در زمین بازی می‌کنند. بچه‌ها هم همه یکدست هستند، یک هدف دارند و به‌معنای واقعی یک تیم هستند. داخل و بیرون زمین هم را حمایت می‌کنند و وقتی مشکلی پیش می‌آید از خانم سنایی کاپیتان تیم تا همه بچه‌ها کمک می‌کنند». او ادامه داد: «آقای هوشیدری (مربی تیم) اطلاعات به‌روزی دارند. اگر آقای صدقی نبود، هاکی روی یخ هم نبود. آقای حسن‌زاده مدیر تیم‌های ملی مربی خارجی می‌آورد و در اعزام‌ها کمک می‌کند. این‌بار اسپانسر هم داشتیم تا دغدغه مالی نداشته باشیم. این‌بار اصلاً به چیزهایی مثل پول بلیت و لباس و ... که همیشه برایمان مشکل بود، فکر نکردیم و با ذهنی آرام به مسابقات رفتیم». ملی‌پوش هاکی روی یخ در توصیف حس‌وحال کسب اولین طلای هاکی روی یخ زنان ایران گفت: «۳۰‌ثانیه‌مانده به پایان بازی همه از خوشحالی گریه می‌کردیم. سوت را که زدند هیچ‌کس نمی‌خندید و همه از خوشحالی اشک می‌ریختیم. باری از روی دوشمان برداشتیم؛ چون همه با مشکلات شخصی زیادی این‌مسیر را طی کرده بودیم. از کار، دانشگاه و خانواده‌هایمان زده بودیم تا در اردوهای فشرده باشیم و حالا نتیجه زحماتمان را گرفته بودیم. خیلی حس عجیبی‌ست؛ نمی‌توانم به‌زبان بیاورم. شاید حتی خانواده‌هایمان هم حس ما را درک نکنند». او از مسئولان خواست که از هاکی روی یخ زنان حمایت کنند و گفت: «همین‌که از پله‌های فرودگاه پایین می‌آییم، مسئولان را می‌بینیم و به ما تبریک می‌گویند، خوشحال می‌شویم. مطمئناً دعوتمان می‌کنند و حضوری هم تبریک می‌گویند. این‌ها برای ما دل‌خوشی‌ست؛ چون زحماتمان دیده می‌شود. ما پشیمان نیستیم که چرا دیده نمی‌شویم و اگر بیشتر کنارمان باشند، انگیزه‌مان بیشتر می‌شود. مسابقات بزرگ‌تری درپیش داریم. بازی‌های زمستانی چین درپیش است که دوست داریم نتیجه خوبی بگیریم. تمریناتمان را کم‌کم شروع می‌کنیم و امیدواریم آنجا هم نتیجه خوبی بگیریم». او به سختی‌هایی که دراین‌مسیر کشیده، اشاره و بیان کرد: «بزرگ‌ترین سختی و تنش برای من مسیر دوری بود که می‌رفتم. ورامین زندگی می‌کنم و محل تمرین، مسابقات و کارم پیست یخ است که تا خانه ما دوساعت راه است. باید هرروز این‌مسیر را بروم و بیایم. گاه باید 5 صبح رانندگی می‌کردم و 11 شب برمی‌گشتم. این‌موضوع زمان استراحت و ریکاوری من را کم می‌کند؛ اما می‌ارزد. بارها پیش آمده که از خستگی زیاد گریه‌ام گرفته؛ اما آن‌قدر هدفمان برایم ارزشمند بوده که مطمئن بوده‌ام باید انجامش بدهم».
معصومه مومی‌وند/ ایسنا