پخش مسابقه هم‌زمان یا بازی با اعصاب مردم

به‌یقین امروزه بازی فوتبال، یکی از پرطرفدارترین ورزش‌های جهان است که تشکیلات وسیع و گسترده جهانی آن در قالب بزرگ‌ترین فدراسیون جهانی ورزش دنیا از اعتبار ویژه‌ای برخوردار است و استقبال بیش از 90‌درصد این کره خاکی از این ورزش و برنامه‌ریزی دقیق توسط فیفا و کنفدراسیون ورزشی 5 تا 10 جهان آن‌را ازهرحیث نمونه کرده است تاجایی‌که رئیس این فدراسیون جهانی وارد هر کشوری می‌شود، با استقبال رسمی مواجه می‌شود. ازطرفی کمیته‌های مختلف زیرمجموعه‌های فدراسیون حتی در امور قضائی و اخلاقی درون ورزش فوتبال کشورها دخالت مستقیم دارد تاجایی‌که تنبیه‌های این فدراسیون حتی تا اخراج کشورها لازم‌الاجراست. اینک شمه‌ای مختصر از جریان فوتبال کشورمان به‌ویژه در هفته قبل را به آگاهی ورزش‌دوستان کشور عزیزمان می‌رسانم. در جریان مسابقه فوتبال بین دو تیم پرسپولیس و استقلال خوزستان در شهر اهواز و در استادیوم الغدیر، حوادثی را شاهد بودیم که تماشای آن دل هر علاقه‌مندی را به‌درد می‌آورد. زمین مسابقه و چمن آن‌ شکل چمن‌های کشاورزی و مراتع را داشت؛ زمین بد، داوری ضعیف،‌ وی‌ای‌آر نامطمئن و تأسف‌بار، بازیکنان تیم اهوازی هر آن اراده می‌کردند خود را به زمین می‌انداختند تا به‌اصطلاح وقت‌کشی بکنند که اگر داوری خارجی این مسابقه را قضاوت می‌کرد، به‌علت اتلاف‌وقت شاید تمام تیم را مشمول کارت زرد می‌کرد اما داور فقط هشت‌دقیقه به زمان مسابقه اضافه کرد که شاید میلیون‌هانفری که از جعبه جادویی تلویزیون ناظر مسابقه بودند، به زمین‌وزمان بدبین شده‌اند. در نیمکت‌های دو تیم، از تیم استقلال چندین کارت زرد به آنان داده شد اما داستان پخش مستقیم مسابقه از سیمای کانال 3 جمهوری اسلامی ایران، حدیث مفصلی داشت که ته‌مانده اعصابی که از تماشاگران مانده بود را نیز به‌باد داد؛ داستان غریبی که دل همه را به‌درد می‌آورد. صداوسیمای ایران که ده‌ها کانال و فرستنده دارد و دست‌برقضا، حتی یک کانال مستقیم ورزش سراسری هم دارد، ‌دو مسابقه مهم فوتبال پرسپولیس و استقلال خوزستان و مسابقات جهانی کشتی را هم‌زمان پخش می‌کرد که شاید بدسلیقگی عامل اصلی این هم‌زمانی بود که به‌شدت تماشاگران تلویزیونی را آزار داد. اگر بپذیریم که فیلم‌برداری با تصویربرداری دو مسابقه هم‌زمان‌که باعث شده بود نصف صفحه، فوتبال و نصف دیگر به مسابقات جهانی کشتی اختصاص پیدا بکند، خود مزیدبرعلت شده بود؛ اگر درنظر بگیریم که معمولاً در اغلب شهرستان‌ها، فیلم‌برداری ضعیف و غیرتخصصی‌ست، پاره‌ای از اوقات بینندگان حتی توپ مسابقه را گم می‌کردند که باید گفت آفرین بر صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران. یک مسابقه جهانی کشتی را که می‌توانست مستقیم از شبکه ورزش پخش کند، به‌چه‌علت چنین نکرد؟ اما همین تلویزیون، اغلب‌اوقات مسابقات رشته‌های مختلف ورزشی را به‌طور مستقیم از این‌شبکه پخش می‌کند؛ پس چگونه است که این‌بار چنین نکرد تا عصبانیت مردم از این صفحه جادویی به حداکثر برسد که به‌قرار اطلاع پاره‌ای از مردم تلویزیون‌های خود را خاموش کرده و جریان مسابقات فوتبال را از صدای ورزشی جمهوری اسلامی ایران و از راه شنیداری دنبال کردند که می‌توان گفت این‌عده، نه اعصاب آنان خورد شده و نه چشمان آنان از تصاویر ریز و اغلب نامعلوم به‌درد آمده. امیدواریم مسئولین ورزش صداوسیما به‌خود بیایند و با پربیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیونی ورزشی نامهربانی نکنند.