سخن مدیرمسئول
شنبه سرنوشت‌ساز
در کشور ما روزهای بسیاری به مناسبت‌های گوناگون، نام‌های ویژه‌ای گرفته‌اند که وجود این روزهای ویژه، شمار روزهای تعطیل کشور را بسیار بیشتر از حد متعارف کرده است و بعضی‌ها را عقیده برآن‌است‌که تعطیلی‌‌های متعدد می‌تواند و حتی توانسته‌اند از جنبه اقتصادی به کشور لطمه جدی بزنند. علاوه‌براین، روزهای دیگری نیز به مناسبت‌های نوظهور مثل آلودگی شدید هوا بر تعداد روزهای تعطیل کشور افزوده است که اگر براساس ارائه آمارهای گاه‌وبیگاه توسط سازمان‌های دوست و دشمن با همه این تفاصیل ساعت کار مفید در ادارات دولتی و حتی شرکت‌های خصوصی در روز کمتر از یک ساعت یعنی 55دقیقه کار مفید باشد و اگر چنین آمارها و ادعاها صحیح باشد، به‌نوعی باید فاتحه کار را خواند؛ یعنی چند‌میلیون شاغل حقوق‌بگیر، بسیار کمتر از سایر کشورها، کار مفید انجام می‌دهند که ظاهراً این نحوه کار در کشور نهادینه‌شده است که اظهارنظر وقت و بی‌وقت پاره‌ای از مسئولین دولت‌ها دراینمورد، هیچ کاری برای اصلاح این پدیده صورت نگرفته و در آینده‌ای نزدیک نیز افقی روشن برای کشورمان متصور نمی‌شود. در سال جدید 1304 دراینمورد هنوز هیچ اظهار عقیده‌ای نشده است و مردم دوهفته است که فکر مذاکرات ایران و آمریکا تمام‌وقت مردم را به‌خود اختصاص داده‌اند. اینک که این سطور نوشته می‌شود، من نویسنده کهنه‌کار قدیمی که از دست‌بر‌قضا، هم در نظام گذشته و هم در ادوار ایجاد جمهوری اسلامی، همیشه به تحولات سیاسی و اقتصادی جامعه علاقه‌مند بوده‌ام و ساعات توجه به این مقوله‌ها برایم گاه حتی بسیار بیشتر از زمان خوردن غذا بوده است، چند‌روزی‌ست که دائماً در خود و با ضمیرم در ستیز هستم که باید چه می‌کردیم تا به وضعیت امروز نمی‌رسیدیم. سلامت کشور می‌دانم که متأسفانه مدت‌های زیادی حتی بیشتر از سه‌دهه، دررابطه‌با تحریم‌های ظالمانه ابرقدرتان سلطه‌گر و زورگوی جهان که به‌واسطه این تحریم به‌دوراز عقل و منطق که بر مردم ما و کشورمان تحمیل‌شده است، بیشتر مردم در مشکلات اقتصادی غوطه‌ور شده‌اند که اگر آن‌را آب استخر عمیق یا در دریا تصور کنیم، صدها ناجی غریق هم نمی‌توانند، نجات‌دهنده شمار بسیار مردم مغروق باشند که این وضعیت را نه مردم ما می‌خواهند و نه خواسته‌اند؛ اما زیاده‌خواهی آمریکا و همپایگی‌هایش، این نسخه نامبارک را برای مردم ما پیچیده است؛ اما امروز صبح که شما خواننده عزیز، مطالعه‌گر این مقاله هستید، به‌طور نسبی و نه مطلق از نحوه نشست و گفت‌وگوهای میان وزارت امور خارجه کشور ما با نماینده وزارت امور خارجه و ایالات‌متحده آمریکا، آگاهی یافته‌اید که آیا می‌توان به این مذاکرات دل بست یا نه؟ چراکه آن‌قدر ترامپ؛ رئیس‌جمهوری آن‌کشور اظهارات ضدونقیض می‌کند که به‌ندرت مردم از نیت واقعی او مطلع می‌شوند. برای نمونه هنوز بر طبل جنگ و تهدید و ارعاب می‌‌کوبد؛ اما ازسوی‌دیگر می‌گوید دولت و کشور آمریکا، می‌خواهد رابطه خوب، پایدار و برابری با جمهوری اسلامی ایران داشته باشد که یک نقض جدی گفتارهای این رئیس‌جمهوری را مشخص و مؤید می‌کند؛ یعنی به‌اصطلاح در یک‌دست چماق دارد و در دست دیگرش هویج! یعنی یک سیاست دوپهلو که امیدواریم و آرزو می‌کنیم امروز آنچه به نفع کشور ما هست، رقم بخورد و چون همیشه الطاف خداوندی یار و نگهدار ملت ما باشد و ایران سرافراز در این نبرد دیپلماتیک و کاملاً سیاسی در پناه خداوند متعال موفق و پیروز باشد.