چه کسی نخست وزیر رژیم صهیونیستی خواهد شد؟

براساس قانون پایه رژیم صهیونیستی؛ تعیین نخست‌وزیر برای تشکیل دولت در رژیم صهیونیستی، از وظایف رئیس این رژیم است. براین‌اساس، رئیس رژیم صهیونیستی می‌تواند به تمام کسانی‌که در انتخابات به پارلمان (کنست) راه پیدا می‌کنند، مأموریت تشکیل دولت را واگذار کند و محدودیتی برای این انتخاب، وجود ندارد. شرط مهم در این واگذاری این‌است‌که شخصی که مأمور تشکیل کابینه می‌شود یا از حزبی باشد که مجموع نصف به علاوه یک کرسی کنست را کسب کرده باشد، یا توان به‌وجودآوردن ائتلاف بین احزاب برای تشکیل دولت را داشته باشد. ازاین‌رو، معمولاً رئیس این رژیم، رئیس حزبی را که بیشترین کرسی ها را در انتخابات کسب کرده باشد، مأمور تشکیل دولت می‌کند. به‌گزارشِ تسنیم؛ براساس نتایج انتخابات سپتامبر 2019 رژیم صهیونیستی، ائتلاف «آبی-سفید» بیشترین کرسی را کسب کرده و «لیکود» در مرتبه دوم قرار دارد اما باتوجه‌به توزیع آراء بین احزاب چپ و راست، هیچ‌یک از احزاب چپ‌گرا و میانه و راست‌گرایان، نصف به‌علاوه یک کرسی را دراختیار ندارند. سؤال اینکه؛ چه‌کسی دراین‌وضعیت، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی خواهد شد؟ میان تمام کسانی‌که فعلاً در فضای سیاسی رژیم صهیونیستی وارد کنست شده‌اند، سه گزینه وجود دارند که می‌توانند ائتلاف را به‌وجود آورند. بنی گانتز؛ رئیس ائتلاف «آبی-سفید» که بیشترین آراء را کسب کرده. بنیامین نتانیاهو؛ رئیس حزب «لیکود» که در رتبه دوم کسب بیشترین کرسی قرار دارد و آویگدور لیبرمن؛ رئیس حزب «اسرائیل خانه ما» که با شعار تشکیل دولت وحدت وارد انتخابات شده. بنی گانتز که درحال‌حاضر به‌عنوان یکی از دو رئیس ائتلاف «آبی-سفید» مطرح است؛ به‌دلیل‌آنکه ائتلاف متبوعش موفق به کسب بیشترین آراء در انتخابات شده، یکی از گزینه‌هایی‌ست که می‌تواند ائتلاف دولت را به‌وجود آورد. البته دیگر شخصیت‌های سرشناس این ائتلاف یعنی یائیر لاپید؛ رئیس حزبِ «یِش عاتید»، موشه یعلون؛ وزیر اسبق جنگ دولت نتانیاهو و گابی اشکنازی نیز می‌توانند به‌عنوان نخست‌وزیر برای تشکیل ائتلاف دولت معرفی شوند اما به‌دلیل‌آنکه در تمام نظرسنجی‌های قبل از انتخابات همواره نام بنی گانتز درکنار نتانیاهو به‌عنوان دومین گزینه تشکیل دولت از بالاترین رأی برخوردار بوده، قطعاً این شخصیت‌ها شانس کمتری نسبت به گانتز خواهند داشت. مجموع احزابی که در جناح چپ و میانه درکنار «آبی-سفید» قرار دارند، کرسی‌های ذیل را کسب کرده‌اند: «آبی-سفید»: 32 کرسی، فهرست مشترک عربی: 13 کرسی، ائتلاف دو حزب کار وجشر: شش کرسی و اتحاد دموکراتیک: پنج کرسی. مجموعاً این جناح 56 کرسی را دراختیار دارد. مشکل نخست گانتز در تشکیل دولت این‌است‌که این مجموعه هنوز به نصف به‌علاوه یک یعنی 61 کرسی نرسیده اما مهم‌تر از این مشکل، معضل حضور فهرست مشترک عربی‌ست. فهرست مشترک عربی که در این جناح محاسبه شده؛ تاکنون در هیچ کابینه رژیم صهیونیستی حضور نداشته است. این مسئله برای صهیونیست‌ها یک ضدارزش محسوب می‌شود؛ بااین‌حال، گانتز پس از اعلام 90درصد نتایج، با ایمن عوده (یکی از دو رهبر فهرست مشترک عربی) تماس گرفته و درخصوص تشکیل دولت آینده با او گفتوگو کرده. گانتز البته اگر تمام ریسک‌های حضور عرب‌ها در کابینه را بپذیرد، باز باید پنج کرسی دیگر را به ائتلاف بیاورد تا بتواند دولت را تشکیل دهد که امری سخت‌تر از پذیرش ریسک حضور عرب‌ها در دولت اوست؛ مسئله‌ای که نتانیاهو، در انتخابات آپریل 2019 موفق به حل آن نشد. نتانیاهو به‌عنوان رئیس حزب «لیکود» و کسی‌که 13سال نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی بوده و رکورد نخست‌وزیری بن گوریون را شکسته است؛ علاوه‌بر 31 کرسی کسب‌شده توسط «لیکود» احزاب راست‌گرا را با تعداد کرسی‌های ذیل درکنار خود دارد: حزب مذهبی شاس: نه کرسی، حزب یهودیان توراتی: هشت کرسی و اتحاد راست‌گرایان: هفت کرسی. مجموع کرسی‌هایی که کنار نتانیاهو و «لیکود» قرار می‌گیرند، 55 کرسی‌ست. ازاین‌حیث، نتانیاهو نیز با مشکل گانتز در نداشتن نصف به‌علاوه یک کرسی برای تشکیل دولت مواجه است. او باید شش کرسی دیگر را کنار خود بیاورد که امری دشوار است؛ چراکه در آپریل موفق به این امر نشد و بعید است که در مقطع کنونی نیز این اتفاق بیفتد. لیبرمن در انتخابات سپتامبر 2019 به‌عنوان رئیس حزب «اسرائیل خانه ما» نه کرسی را به‌دست آورد. او اگرچه همانند گانتز و نتانیاهو، کرسی‌های زیادی را دراختیار ندارد اما به‌دلیل‌آنکه از ابتدای حضورش در انتخابات، از ائتلاف دولت وحدت و تشکیل دولت وحدت سخن گفت، بنا دارد که دولت وحدت را تشکیل دهد. یکی از دلایل افزایش 80درصدی کرسی‌های او در این انتخابات، همین رویکرد است. لیبرمن می‌تواند کلید حل مشکل تشکیل ائتلاف دولت باشد؛ چراکه با نه کرسی حزب، به هریک از دو طرف بپیوندد، آن جریان، ائتلاف دولت را به‌وجود خواهد آورد اما خود لیبرمن اعلام کرده که درصورتی دیگر احزاب با او تماس بگیرند که خواستار تشکیل دولت وحدت باشند؛ وگرنه اصلاً با او تماس نگیرند. حال، اگر هریک از دو رقیب «آبی-سفید» و «لیکود» بپذیرند که ائتلاف دولت وحدت ایجاد شود، آن‌گاه این لیبرمن است که به‌عنوان نخست‌وزیر باید دولت را تشکیل دهد. بعید به‌نظر می‌رسد که هیچ‌یک از دو رقیب «آبی-سفید» و «لیکود» به نخست‌وزیر لیبرمن تن دهند؛ چراکه هریک اختلافات ریشه‌داری با وی دارند و در مرتبه ثانی، حاضر نیستند زیر پرچم لیبرمن قرار گیرند.