زنان و حق رأی؛ از ۱۸۹۳ تا ۲۰۲۰
مصطفی رفعت
«حق رأی زنان» به‌معنایِ حق شرکت زنان در انتخابات است و از مهم‌ترین رویدادهای تکامل اولیه جنبش‌های مدافع حقوق زنان بود. هواخواهان حق رأی زنان که «سافروجت» نیز نامیده می‌شدند؛ کسب حق رأی را مقدمه مشارکت سیاسی زنان در جامعه می‌دانستند. این‌روزها که بحث انتخابات آمریکا، در بورس اخبار رسانه‌های جهان قرار دارد و نگاه دو نامزد رقیب؛ یعنی «جو بایدن» و «دونالد ترامپ» به تأثیر حضور زنان در‌این‌امرِ مهم و جایگاه و نقش این‌گروه از جامعه در روند توسعه؛ بازهم نیاز به حضور حداکثریِ زنان در مشارکت‌های سیاسی را برجسته ساخته. «نیوزیلند» اولین کشور با دولت خودگردان در جهان بود که حق رأی برای زنان را به‌رسمیت شناخت؛ درواقع، این «لرد گلاسگو»؛ فرماندار وقت آنجا بود که قانون انتخابات درآن‌کشور را در ١٩ سپتامبر ١٨٩٣ در پارلمان به‌تصویب رساند و ضمن آن، حق «رأی‌دادن» به زنان را هم به زنان جامعه خود اعطا کرد. بین آن‌سال تا ١٩٦٠ میلادی، ١٢٨ کشور دیگر به این‌ماجرا پیوستند؛ به‌جز شش کشور اروپایی. چند کشور اروپایی که بعد از آن بازه به زنان جامعه خود، حق رأی اعطا کردند، شامل «سوئیس» و «پرتغال» بودند. بعد از استعمارزداییِ گسترده در اروپا، ٨٠درصد کشورهای آفریقا نیز بین سال‌های ١٩٥٠ و ١٩٧٥ حق رأی را برای زنان قائل شدند. نمونه‌های اخیر کشورهایی که اقدام به این امر کردند؛ «کویت» (٢٠٠٥) و «امارات متحده عربی» (٢٠٠٦) بودند. این اینفوگرافیک، از داده‌های مرکز تحقیقاتPew برای نمایش زمان اعطای حق رأی عمومی به زنان در کشورهای جهان، استفاده می‌کند.