ایران در جام ملت‌های آسیا
جام ملت‌های آسیا برای فوتبال این قاره پهناور، از چنان اعتباری برخوردار است که حتی از مسابقات المپیاد آسیایی هم مهم‌تر می‌نماید. آخرین پیروزی و قهرمانی قاره برای کشورمان در سال ۱۳۵۵ رقم خورد و پس‌ازآن درطول ۴۷سال، هیچ‌گاه موفق به فتح این جام نشده‌ایم که ان‌شاء‌الله آرزو می‌کنیم در مسابقات امسال بتوانیم مجدداً بر بام فوتبال قاره آسیا قرار بگیریم. در تمام این سال‌ها به‌طور‌کلی عدم برنامه‌ریزی قالب از‌سوی وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال کشورمان، مهم‌ترین عامل برای عدم موفقیت فوتبال کشورمان است که با ندانم‌کاری و به‌کارگیری غیرفوتبالی‌ها در رده‌بالای فوتبال کشورمان، شرایط را به‌گونه‌ای رقم زده که پیروزی بر تیم جنگ‌زده سوریه که ده‌ها‌سال است زخم اختلافات داخلی، استیلای گروه داعش و نفوذ غربی‌ها به بهانه مبارزه با داعش، روزگار سخت و ناخوشی را برای مردم این کشور مسلمان ایجاد کرده است، مشکل می‌شود. اکثریت تیم ملی اعزامی امسال را لژیونرهای ایرانی تشکیل داده‌اند که معدل سنی آنان بالای ۳۰سال است و این تیم دو و سه مسابقه جهانی فوتبال را هم در کارنامه فوتبالی خود داراست؛ بنابراین این بازیکنان نتیجه پرورش دیگران هستند و مربی تیم ملی برای آنان نقش سازنده‌ای نداشته است. شاید این تضاد، عامل اصلی بی‌فروغ بودن تیم باشد. عامل دوم که ضعف این تیم ملی ما را موجب می‌شود، معدل سنی بالای بازیکنان است که با میانگین ۳۰سال، پیرترین تیم مسابقات این دوره در میان کشورهای شرکت‌کننده است. سومین عامل به خود مربی تیم ملی برمی‌گردد که فرصت کافی نداشته است تا از چند جوان مطرح و رده‌بالای فوتبال در کنار این تیم مسن استفاده کند و این مورد در مسابقه با کشور سوریه کاملاً متجلی بود. تیم سوریه را که عده‌ای بازیکن معمولی تشکیل می‌دادند با همه وجود، درطول مسابقه دوید و هیچ‌گاه بازیکنان آن، ایستا نبودند. در مقابل بسیاری از بازیکنان ما حتی کیفیت معمولی فوتبال را هم نشان ندادند و متأسفانه از دقیقه 40 به بعد، اکثر بازیکنان ما ایستا و غیر دونده بودند و در برابر جوانی و سرعت سوریه کم آوردند و حتی بسیار خوش‌شانس بودیم که دو دقیقه قبل از پایان وقت قانونی ۹۰دقیقه‌ای گل نخوردیم. در وقت اضافه هم سنگینی پاهای بازیکنان ما را هر فرد عادی غیر فوتبالی هم می‌توانست درک کند. تعویض‌های غیرفنی بازیکنان و به‌خصوص حرکت موفق‌ترین لژیونر ما که در قاره اروپا و در پرتغال توپ می‌زند که با دو حرکت بچه‌گانه، دو کارت گرفته و اخراج شد فشار سوریه بر تیم ما را بیشتر کرد. دفاع ما که دارای یک کارت زرد بود، دو‌بار پس‌ازآن مرتکب خطایی واضح شد که مهربانی داور با ما مانع از اخراج او شد و بالاخره گزارشگر مسابقه که از نزدیک و زنده مسابقه را گزارش می‌کرد و مجری برنامه گزارش فوتبال برتر و دو مربی نام‌آشنای به‌اصطلاح کارشناسی فوتبالی، خود سوهانی شده بودند که بر اعصاب میلیون‌ها ایرانی علاقه‌مند به فوتبال، پیوسته با سخنان خود، فشار وارد می‌کردند. گریه مصنوعی و شادی زائدالوصف گزارشگر و مجری و تحلیل‌های دو کارشناس که در شمار افتخار‌آفرینان فوتبال بوده‌اند که شاید به‌صورت غیر‌واقعی رفتار می‌کردند، برای لحظاتی این ذهنیت را به ما داد که در حال فتح جام ملت‌ها هستیم نه مسابقه با یک تیم دسته دو و سه آسیایی. به‌هرروی این مسابقه به پایان رسیده و در بازی بعدی تیم ما با عملکردی درخشان موفق شد ژاپن را از پیش روی بردارد. برای تیم ملی کشورمان در ادامه مسابقات آرزوی موفقیت د‌اریم.