داوران VAR و شادی‌های علنی!

وقتی مدت‌ها قبل دروازه‌بان اسطوره‌ای در آخرین روزهای عمر خود که در اثر بمبارن‌های شیمیایی ناشی از شیمی‌درمانی و در‌حالی‌که به‌شدت نحیف شده بود، گفت: «کجای فوتبال ما با فوتبال دنیا همخوانی دارد؟» شاید کمتر کسی به انتقادی این‌چنینی که روزی توسط عقاب و اسطوره دروازه‌بانان آسیا، بیان شد، عمیقانه توجه کرد؛ اما این روزها که به لطف تکنولوژی، بر بسیاری از مجهولات ورزشی آگاهی پیدا کرده‌ایم، به یاد جمله پر‌محتوای ناصر حجازی افتاده‌ام؛ به‌ویژه که دستگاهی به‌نام VAR به کمک فوتبال آمده تا از نقاط مبهم و تاریک و تردیدهای داوران بکاهد؛ از‌جمله، آفساید، پنالتی، محل دقیق خطا و ریز خطاهایی که از چشم داوران دور می‌ماند، به کمک این وسیله و داوران VAR مورد بازبینی قار خواهد گرفت. ظاهراً فعلاً چند دستگاه از این تکنولوژی وارد کشور شده که ای‌کاش، فدراسیون می‌توانست حداقل 10 مورد از آن را وارد کشور می‌کرد و به باشگاه‌های لیگ برتر می‌فروخت تا ناظر اجرای کامل عدالت در مسابقات باشیم؛ هر‌چند‌که در دوهفته‌ای که از آغاز بیست‌وچهارمین دوره مسابقات حرفه‌ای لیگ برتر می‌گذرد، در پاره‌ای از مسابقات از این تکنولوژی استفاده شده است؛ اما باز‌هم شاهد تصمیماتی عجولانه بوده‌ایم که در نمونه‌هایی حتی داور مسابقه به خود زحمت نداده است، با اتاقک VAR وارد مذاکره شود و با مشورت جمعی و دقت‌نظر بیشتر اتخاذ تصمیم کند که اگر این شرط و احتیاط در‌نظر گرفته می‌شد، شاهد اعتراض و درگیری مربی ملوان و بازیکن استقلال نمی‌شدیم و آنگاه شعارهای هجو و به‌دور‌از اخلاق توسط تماشاگران وابسته یک تیم سر داده نمی‌شد؛ به‌خصوص فحاشی‌های خارج از ادب و نزاکت را شاهد نبودیم؛ یا در مسابقه‌ای برنده و بازنده را در لباس شاکی مشاهده نمی‌کردیم؛ یا بعضی از صحنه‌های واضح و مبرهن از چشم داور دور نمی‌ماند؛ که ای‌‌کاش در پایان مسابقات هر هفته، به داوران همچون خارج از کشور نمره می‌دادند و آنگاه داوران موفق را تشویق و داوران ضعیف را تنبیه می‌کردند تا تفاوت دوغ و دوشاب مشخص شود؛ اما در روز مسابقه فوتبال بین دو تیم پرطرفدار تراکتور تبریز و پرسپولیس شاهد صحنه‌هایی بودیم ‌که به‌آسانی از چشم داور و VAR دور ماند و آن‌هم آغازی شد که تماشاگران به‌زعم خود اظهار عقیده کنند؛ تا‌جایی‌که حتی مربیان و کادر فنی دو تیم هم شاکی و معترض شده بودند، آن‌هم در استادیومی که برای 50‌هزار‌نفر گنجایش در‌نظر گرفته‌شده؛ 90‌هزار‌‌نفر را در آن جای داده بودند که کاری بس اشتباه بوده است. خدای‌ناکرده اگر مقاومت و نوع ساخت سکوها، کمی از استانداردهای ساخت‌و‌ساز فاصله می‌داشت، یک فروریزش، چه ضایعه جبران‌ناپذیری را که به جامعه ورزشی ایران می‌توانست تحمیل کند. بالاخره سخنی با مسئولین فدراسیون فوتبال‌، کمیته داوری، کمیته انضباطی و اخلاق و همه ارکان فدراسیون و همه دست‌اندرکاران زحمتکش برگزاری مسابقات دارم؛ که اولاً در مسابقات بعدی نه در تبریز و نه در هیچ شهری اجازه داده نشود، تماشاگر بیش از ظرفیت در استادیوم‌ها حضور پیدا کنند زیرا شرط عقل است که علاج واقعه را قبل از وقوع دانست و در‌نهایت، به داوران نشسته در اتاق VAR گفته شود که درست است که آنان در اتاق محفوظ نشسته‌اند؛ اما حرکات آنان، مستقیماً در معرض دید میلیون‌ها بیننده تلویزیونی قرار دارد و اگر به وقت گل زدن تراکتور به پرسپولیس، مردم با چشم خود دیدند که یکی از داوران، از سر خوشحالی، شروع به دست‌زدن و شادی کرد، چندان زیبنده فوتبال حرفه‌ای نیست و در آینده می‌تواند دردسرساز شود.