در هزینه، اروپایی هستیم و در کار، جهان سومی!
برای مقابله با آلودگی هوا چه باید کرد؟ شاید پاسخ به این پرسش در اروپا به راهکارهایی مثل استفاده از دوچرخه برس؛ اما رسیدن به چنین جوابی در کشورمان، بیتوجه به انواع و اقسام مشکلاتی که در سر راه قرار دارد، اتفاقی عجیب است. به گزارش «تابناک»؛ اگر تا دو، سه دهه پیشتر در شهرهایی مانند اصفهان، بخش بزرگی از بار رفتوآمد عمومی بر دوش دوچرخه قرار داشت و شهروندان در کنار رفتوآمد پاک، با دوچرخهسواری به سلامت جسم خود نیز اهمیت میدادند، حالا کار به جایی رسیده که برای تشویق مردم به دوچرخهسواری به سراغ کپیکاری از طرحهای دیگر کشورها رفتهایم. امثال طرح راهاندازی ایستگاههای دوچرخه در برخی نقاط تهران که چندان مورد استقبال قرار نگرفت و به رواج دوچرخهسواری در پایتخت، هیچ کمکی نکرد؛ اما بهرغم آن، برخی مسئولان درصدد توسعهاش برآمده و «سامانه هوشمند خدمات دوچرخه» را دایر کردند. سامانهای که قرار بود در آن به کمک کارتهای هوشمند ویژه، تحویل دوچرخه به شهروندان صورت گیرد و بهاین منظور، ایستگاههای فراوانی در زیرمجموعه آن در شهر به اجرا درآمد، ولی هرگز عملیاتی نشد؛ آن هم درحالیکه بهنظرمیرسد، جز خرید دوچرخههای ویژه این ایستگاهها، همه بخشهای آن به اجرا درآمده است. طرحی که ثابت میکند در هزینه اروپایی هستیم و در کار، جهان سومی! بخشهایی شامل رکهای هوشمند دوچرخه و سامانه متصل به آن که بهرغم هزینههای فراوان صورتگرفته برای تهیه و نصب آن در معابر شهری، چیزی جز مزاحمت برای شهروندان بههمراه نداشته است؛ آنقدر که برخی بهدلیل ناآگاهی از کاربرد این علمکهای ویژه، آسیبهایی به آنها وارد آوردهاند تا طرحی که قرار بود به ترویج دوچرخهسواری منجر شود، غوره نشده، مویز شود! آن هم درحالیکه سازوکار صدور کارتهای ویژه این امر نیز تدارک دیدهشده، بانک عامل آن مشخصشده، تجهیزات سختافزاری و نرمافزاری موردنیاز برای این کار تدارک دیدهشده و حتی عملیات جانمایی و نصب رکهای ویژه نیز کاملا به اجرا درآمده است. از این عجیبتر زمانی است که بدانیم برخی مراحل مرتبط با این طرح نیز در دست اجراست. مثل اجرای راه ویژه دوچرخه در برخی معابر شهری که البته جزیرهای درحال اجراست و هیچ شباهتی به خطوط بههمپیوسته دوچرخهسواری ندارد، ولی اجرای آن در همین ابعاد نیز، بی راهاندازی سامانه تحویل دوچرخه، بیهوده جلوه میکند. سامانهای گرانقیمت و شبیه به سامانههای روز جهان که با صرف هزینههای فراوان دوسالپیش به اجرا درآمده؛ اما در عمل اسیر اشکالات جهان سومی شده و مسیر فرسودگی را طی میکند تا این پرسش بهوجود آید که چه کسی تصمیم به اجرای طرحهای مدرن جهانی میگیرد، درحالیکه حداقلهای اجرای چنین طرحهایی را نمیسنجد و ارزیابی نمیکند؟ آیا هزینهکردن از جیب مردم، برای چنین طرحهایی قابل قبول است؟!