شکست استیضاح با بوی اقتصاد و سیاست

واقعا آدمی دلش به درد می‌آید که اقتصاد و سیاست، درون قوه مقننه و در خانه ملت، بر مصالح کشور، پاره‌ای‌از‌اوقات ترجیح داده می‌شود. خانه‌ای که پناه ملت  است و ملت از میان خود برگزید‌گانی را برای دفاع از مصالح مملکت و تصویب قوانین خداپسندانه و به‌دور از حب‌و‌بعض به آن گسیل می‌دهند. در جلسه استیضاح سه وزیر پیشنهادی، مسائل و بیاناتی مطرح شد که در شأن ملت و نظام ما نبود، هر صحبتی که شد، در آن به مسائل مالی اشاره‌ای شده، موافق از پول حرف زد، مخالف از پول دم زد. به‌هرروی برگزاری جلسه استیضاح سه وزیر در آنِ واحد یک جریان عادی نیست؛ یک پروسه است که باید کلید بخورد که خورد؛ اما صحن خانه ملت، بسیار شفاف است تا‌جایی‌‌که به آقای وزیر، تهمت دزدی هم زده شد؛ اما آنچه که زیبنده ملت وطن‌پرست و خداجوی ماست کاملا متجلی شد و آن وجود فضای سالم و غیرامنیتی خانه ملت بود؛ اما این سه استیضاح، خوراک غیراخلاقی را برای بنگاه‌های سخن‌پراکنی فراهم کرد که هرچه دل‌شان بخواهد، بگویند؛ اما نکته مهم و قابل بررسی، شبکه‌های اجتماعی داخلی بود که آزادانه آنچه را که نباید می‌گفتند، گفتند و انواع تهمت‌ها از دزدی، مهمانی شبانه، حق حساب و  آن‌گاه تهدید را به‌زبان آوردند که ازجمله عواملی محسوب می‌شد که استیضاح را از حالت عادی ‌درآورده بود؛ تا‌جایی‌که به‌نوعی گروگانگیری و عمل متقابل‌به‌مثل را برای دو، سه طیف موجود در مجلس ایجاد کرده بود. این‌بار در استیضاح برخلاف گذشته، مجلس دو قطبی نبود که ابزار عقاید در دو گروه اصلاح‌طلب و اصول‌گرا خلاصه شود. در آخرین استیضاح سال 96‌، جبهه پایداری نیز خودی نشان داد و هم اینان بودند که توانستند وزیر تعاون،کار و رفاه اجتماعی را میلی‌متری نجات دهند تا این وزیر همچنان بر مسند ریاست ادامه کار دهد که چه‌بسا باعث تغییر خط‌مشی وزیر تعاون،کار و رفاه اجتماعی شود. در کمتردوره‌ای از مجلس شورای اسلامی پیرامون استیضاح‌، یک رای آخرین، سرنوشت‌ساز بود. بدین‌روی که اگر یک رای موافق ادامه کار وزیر از او گرفته می‌شد، امروز از او به‌عنوان وزیر یاد نمی‌شد. از این چینش آرا می‌توان دو تفسیر را دریافت کرد. در نظریه اول، رئیس‌جمهوری درمی‌یابد که یکی‌از وزرایش مورد قبول پنج‌درصد از نمایندگان مجلس که برگزیدگان ملت هستند باشد، نیست؛ بنابراین ادامه کار او چه‌بسا با چالش همیشگی با 50‌درصد نمایندگان مجلس روبه‌رو باشد که به‌نوعی تصمیم‌گیری‌های او را متاثر از جریانات مجلس ببیند. در تفسیر دوم، چون این‌وزیر برای دومین‌بار توانسته است اعتماد مجلس را حتی با یک رای اضافی کسب کند، می‌تواند موجب دلگرمی و پشتکار او برای خدمت بیشتر باشد و بتواند آزادانه‌تر تصمیم بگیرد و در اقدامات آتی، برای مدت‌ها ترس از استیضاح نداشته باشد و در‌این‌صورت با قوت بیشتری ادامه کار دهد. بدیهی‌ست چون وزرا باید پشتیبانی بالا‌دست را به‌طور کامل داشته باشند و دراین‌موقعیت رئیس دولت، توجه و الطافی را که به سایر وزیران مورد اقبال مجلس و ملت دارد، ممکن است نسبت‌به ایشان کمتر لحاظ کند؛‌ به‌نظر می‌رسد اگر چنین‌فضایی در کشورهای اروپایی و پیشرفته پدید می‌آمد، به‌طور قطع و یقین مسئولی را که نصف جمعیت کشور او را دوست نداشته باشند، خود داوطلبانه استعفاء می‌دهد تا فردی با اقبال بیشتر عهده‌دار این‌مسئولیت شود. در مورد وزیر راه و شهرسازی با وجود وقایع متعددی که در پروازهای هوایی، زمینی و ریلی و حتی دریایی برای کشور داشتیم، وزیر راه با طرفداران بیشتری برای ادامه کار در سمت وزارت راه به‌آسانی از تیغ استیضاح گذشت و مجددا رای اعتماد بالایی را کسب کرد و چنین‌است‌که عده‌ای را عقید بر‌آن‌است‌که در‌این‌برهه طرح استیضاح، کاملا جنبه سیاسی داشته و به‌نوعی آلوده به مسائل مالی شده است.