خاطره‌بازی با سینما در «فلیک»
شیوه و سبک نمایش‌های حسن معجونی در‌این‌سال‌ها دوستداران خود را یافته است، جهانی که او در نمایش‌‌هایش خلق می‌کند، برای مخاطبی که با مختصات و روابط امروزی آشناست؛ جذاب و آشناست. فضاسازی و سادگی صحنه نمایش‌ها، تمرکز روی توانایی بازیگران و کشف استعدادهای تازه از امتیازهای نمایش‌های اوست که بیشترشان، درونمایه طنز دارند. نمایش‌های معجونی که اغلب از متن‌های خارجی اقتباس می‌شوند، زیر ظاهر مفرح و کمیک‌شان، عمیق، انتقادی و گزنده هستند. «فلیک»؛ نمایش تازه او اگرچه طولانی و کمی کشدار به‌نظر می‌رسد و این نقطه‌ضعف اساسی آن است؛ اما شیرین و جذاب. بخش عمده این جذابیت به‌خاطرِ تازگی و امتیازهای متن است. متنی که قصه‌ای ساده دارد و روایت آشنایی و ارتباط سه جوان در یک سینمای قدیمی‌ست. شخصیت‌های نمایش؛ به‌ویژه رُز (ستاره پسیانی) و سم (نوید محمدزاده) در نگاه اول استثنایی یا ویژه نیستند. قرار نیست هیچ اتفاق خاصی در زندگی روزمره آنها بیفتد؛ زندگی رُز، سَم و آوری (حسین حسینیان) مثل سرنوشت سینمای خالی و قراضه فلیک، خالی از یک حادثه است اما نویسنده این ارتباط ساده و حتی قابلِ‌پیش‌بینی را به‌شکلی درست طراحی کرده. شخصیت آوری با وجود ابهاماتی که دارد، به‌اندازه رُز، کشش دارد و پشت آن ظاهر دست‌و‌پاچلفتی و حتی به‌درد‌نخور، شخصیتی دوست‌داشتنی پنهان است که می‌تواند یک ضلع از مثلثی عاشقانه باشد. نوید محمدزاده پس‌از‌مدت‌ها، از قالب جوان عاصی و خشمگین خارج شده و روی صحنه طنازی می‌کند. وجوه مختلف شخصیت سم در تقابل با آوری، معنا می‌یابد و آشکار می‌شود. نویسنده این فرصت را به تماشاگر می‌دهد تا شخصیت‌ها را به‌مرور کشف کند. در فصل اعتراف سَم به رُز یا فصل خداحافظی آوری با سَم، شخصیت‌ها پوست انداخته‌اند و دیگر شبیه قبل نیستند یا دستِ‌کم، وجوهی تازه از شخصیت خود را رو می‌کنند. بخشی‌از موفقیت این نمایش محصول انتخاب درست بازیگران و اجرای دقیق آنها است. حسین حسینیان که قبلاً در «سه خواهر» او را دیده بودیم؛ نقش دشوارش را به‌خوبی مقابل دو ستاره تئاتر بازی می‌کند و قادر است در فصل‌هایی دشوار، توجه تماشاگر را جلب کند. ستاره پسیانی در‌این‌سال‌ها، انبوهی نقش متنوع بازی کرده و چند تجربه‌ای که در‌قالبِ زن اغواگر داشته، مهارتش برای بازی در چنین نقشی را ثابت می‌کند. برای دوستداران نمایش‌های معجونی که ظاهراً غربی و غریبه هستند (اما به دنیای ما، علایق ما و نقاط تاریک و روشن وجودمان نزدیک هستند) و برای سینمادوستان، «فلیک» اجرایی پر از ارجاع به سینما و فیلم‌هایی‌ست که بحث‌و‌جدل سر دوست‌داشتن‌شان فراوان است. یک عاشق سینما می‌داند که مقاومت آوری در برابر دیجیتال‌شدن آپارات چه معنایی دارد. احتمالاً بسیاری از تماشاگران این نمایش که مثل آوری عاشق تارانتینو و «پالپ فیلکشن» و شیفته جادوی سینما هستند؛ باور دارند که جهان امروز، سرشار از خشونت، فانتزی و عشق است.
محدثه واعظی‌پور