دم خروس را باور کنیم یا قسم را؟

مسئولین اقتصادی، مدت‌هاست مدعی شده‌اند که اجناس خارجی را برای ورود به کشور ممنوع کرده‌اند؛ گواینکه این ممنوعیت، یک مصوبه رسمی‌ست که در مجلس شورای اسلامی تائید شده است و هر مصوبه‌ای در مجلس، حکم قانون را دارد که لازم‌الاجرا‌ست و مردم باید مطیع آن باشند که صد‌البته مسئولین و وزرای اقتصادی نیز باید از آن قانون تبعیت کنند؛ ولی اگر سری به خیابان جمهوری، امین ظهور و بسیاری از فروشگاه‌های بزرگ بزنیم، انواع و اقسام محصولات الکترونیکی، تلویزیون، وسایل برقی، یخچال و فریزر و بسیاری از کالاهایی که ورودشان ممنوع شده، به‌وفور یافت می‌شود و جای سؤال دارد که این وسایل چگونه به کشور وارد می‌شوند؟ اگر از بازرگانی، صمت و سایر ارگان‌ها پرسیده شود که چگونه این‌همه اجناس خارجی در کشور وجود دارد، می‌گویند ما به‌هیچ‌وجه مجوز نداده‌ایم؛ به گمرکات مراجعه شود، می‌گویند که با مجوز وارد شده و شاید از ارز دولتی استفاده نشده باشد؛ اگر به فروشنده مراجعه کنیم که چرا یخچال 10‌میلیونی را 150‌میلیون به‌فروش می‌رسانی؟ در پاسخ می‌گوید که با ارز آزاد وارد شده است. پاره‌ای از فروشندگان هم توجیه دیگری دارند؛ می‌گویند که به‌صورت قاچاق وارد شده است. دراین‌صورت مغازه‌دار و حتی فروشنده اصلی، جواب تا اندازه‌ای قانع‌کننده می‌دهد؛ اما آقایان وزرای مسئول، نمایندگان محترم مجلس، اتاق‌های بازرگانی و دست‌اندرکاران! به‌چه‌علت وقتی داروهای کمیاب وارد نمی‌شوند، عده‌ای می‌توانند با ارز آزاد، اجناس ممنوعه را وارد ‌کنند تا از‌ما‌بهتران بتوانند آن‌را خریداری کنند؟ چه وجدانی قبول می‌کند که بیماران دیابتی، انسولین نداشته باشند؛ اما عده‌ای یخچال 200‌میلیونی خریداری کنند؟ به‌هرروی، وقتی می‌گویند که ورود اجناس خارجی ممنوع شده و عملاً تعطیلی کارخانه‌های آن‌ها را می‌بینیم (برای مثال شرکت‌های ال‌جی، سامسونگ و نظایر آن در کشور تعطیل شده است) اما محصولات آنان به فراوانی در اقصی‌نقاط کشور خرید‌و‌فروش می‌شود، اینجاست که یاد ضرب‌المثل قدیمی می‌افتم که می‌گوید «دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را» و باز باید ما مطبوعاتی‌ها، خواهان آن باشیم که شرکت‌های خارجی تولیدکننده محصولات الکترونیکی و خانوادگی، در کشور ما چون گذشته دارای دفترودستک باشند تا شمار بسیاری از بیکاران فعلی جذب بازار آنان شوند و در‌این‌رهگذر برای ما جماعت مطبوعاتی نیز فایده داشته باشد و چون گذشته تبلیغات 1.5‌صفحه‌ای آنان را در جراید خودمان به چاپ برسانیم تا دراین‌روزهای سخت و پرهزینه که نفس‌های ما را به‌شماره انداخته است، به‌نوعی کسب درآمد داشته باشیم. اگر از همه این توضیحات بگذریم، کارخانه‌های داخلی زیادی داریم که به‌علت عدم‌تخصیص ارز دولتی، قادر نیستند مواد اولیه را وارد کشور کنند و درنتیجه تولیدات آنان کم شده یا به‌کلی متوقف شده است و عده زیادی کارگر از کار بیکار شده و به سیل بیکاران کشور اضافه شده‌اند و باز چون همیشه در انتظار یک حرکت مثبت ازسوی مسئولین، یا حتی معجزه‌ای بمانیم تا شاید در کشور عزیز ما و توسط افراد سخت‌کوش ایرانی که درطول‌تاریخ نشان داده‌اند که دل‌های آنان همیشه به عشق وطن و برای خدمت بیشتر می‌طپد، کارخانه‌های داخلی را مجدداً بازسازی کرده و این کارخانه‌ها شروع به تولید با کیفیت بیشتر کنند. باید به امید روزی باشیم که در هیچ زمینه‌ای نیاز به واردات لوازم و وسایل برقی خانگی نداشته باشیم. ان‌شاءالله.