سخن مدیرمسئول
هوای آلوده، خوزستان سرافراز را خمیده کرد
خوزستان همیشه سرافراز، بدجوری خمیده شده؛ استانی که دیرزمانی به آن خطه نفت‌خیز می‌گفتند، به‌آسانی نفس نمی‌کشد. ده‌ها سال است خوزستان را نقطه بد آب‌‌و‌هوای کشور می‌خوانند. خوزستان که در گذشته یک قطب گردشگری بود و در ایام نوروز، چندین‌میلیون‌نفر گردشگر داشت و حتی کشورهای عربی و شیخ‌نشین حاشیه خلیج فارس که راه اروپا و آمریکا را بلد نبودند، اهواز، آبادان و خرمشهر خطه آمال و آرزوهای آنان بود. یادش بخیر؛ روزهایی که مسجدسلیمان اشتهاری جهانی داشت و بچه‌ها و جوانان این‌شهر با غرور خود را mis می‌نامیدند، رود خروشان کارون را در اقصی‌نقاط جهان می‌شناختند و غرور کارون‌نشینان تا عرش امتداد داشت. وقتی از اهواز نام می‌بردند، از مرکز استان زرخیز و سرزمین طلای سیاه سخن می‌گفتند. استانی که در تقسیمات کشوری جزو برترین‌ها بود و حالا روزهای سخت و طاقت‌فرسایی را می‌گذراند. به‌جای قایق‌های کارون و آب زلال این رود جهانی، اینک شن‌های قرمز و ریزگردهای تحفه اعراب، سر‌و‌صورت خوزستانی‌ها را با شن، شست‌وشو می‌دهند. خوزستان سرسبز که در ایام نوروز درحاشیه خیابان‌های اهواز، آبادان و خرمشهر و لابه‌لای نخل‌های سرفراز آن، هموطنان نوروز و تعطیلات خوشی را می‌گذراندند، اینک به روزی افتاده که مردان مغرور آن همیشه ماسک‌های سفید بر صورت گرفته و حداکثر دید آنان کمتر از یک‌متر است و فقط در مواقع اجبار به خیابان می‌آیند. خوزستانی‌ها چندی‌پیش و در یک‌روز، از قهرمانان جهان شدند و شهر اهواز رتبه اول را در جهان به‌دست آورد؛ اما درزمینه آلودگی! و بنگاه‌های سخن‌پراکنی خارجی، اهواز را آلوده‌ترین شهر جهان نامیدند، از دیگر افتخارات ویژه خوزستان در گذشته، ورزش آن است که دیگر مدت‌هاست در آن از قهرمانی خبری نیست. بسکتبال، فوتبال، کشتی، دو‌و‌میدانی، شنا، شمشیربازی و ژیمناستیک خوزستان، سکوهای قهرمانی را فتح نمی‌کنند و ورزشکاران آن بیشتر در تیم‌های تهران و اصفهان مسابقه می‌دهند. با تمام این گرفتاری‌ها، هنوز بسیاری‌از اهالی خونگرم، مهربان و وطن‌پرست خوزستان، جلای استان نکرده‌اند و با تمام بدبختی‌ها، گرفتاری‌ها و مشکلات قلبی و تنفسی، موطن خود را دوست دارند و در آن اتراق همیشگی دارند. آنان با‌وجودی‌که می‌دانند تعداد مرگ‌و‌میر ناشی‌از هوای آلوده و مشکلات ایجادشده قلبی،تنفسی در خوزستان بیشتر از بقیه نقاط ایران است، با‌وجودی‌که همه‌روزه تعدادی از اعضای خانوارها، ساعات زیادی را در بیمارستان می‌گذرانند؛ اما هنوز و با تمام وجود، به شهرشان عشق می‌ورزند. خوزستان درطول هشت‌سال دفاع مقدس، در‌برابر یورش هوایی عراق و یارانش مقاومت کرد. موشک‌های 9 و 12متری را همه‌روزه می‌دیدند و تلفات می‌دادند و شهید به کشور هدیه می‌کردند و خم به ابرو نمی‌آوردند. توپخانه عراقی‌ها از بصره و دیاله، بدون وقفه آبادان و خرمشهر را زیر شدیدترین رگبارها قرار داده بود؛ اما مردمان این‌دو‌شهر همچنان مقاوم ایستادند و از وطن، نظام و دین و مذهب دفاع کردند. این‌استان، درحال‌ِحاضر از آب آشامیدنی تصفیه‌شده محروم است. در گرما و سرما، مرتبا قطع آب و برق دارند. بهداشت درحد مطلوب نیست و هزاران کمبود دیگر؛ اما بازهم مردم همیشه در صحنه خوزستان سرافراز ایستاده‌اند؛ اما چه‌حیف که هوای آلوده آنان را خمیده‌تن کرده، جریان بادهای فراوان با ریزگردهای آن، این‌مردم را وادار کرده خمیده‌تر شوند و خمیده راه روند. اینک سخنی با دولت تدبیر و امید؛ آقایان مسئولین! آیا هنوز باید ناظر این‌همه جفا و درد و رنج خوزستانی‌ها باشید؟ پس‌از دو‌دهه، هنوز باید فقط اظهار تاسف کنید یا اقدام عملی؟ آیا اگر این ریزگردها به تهران برسد، بازهم فقط صحبت می‌کنید یا اقدام؟ اگر کشورهای عربی در انجام وظیفه خود برای مشارکت در رفع این‌مشکلات کوتاهی می‌کنند، آیا واجب‌تر از مالچ‌پاشی و بیابان‌زدایی کاری هست؟ امیدواریم دولت روحانی بیش‌از‌این، دست‌روی‌دست نگذاشته و با اقدام عملی، خوزستان را دریابد.