پرویز پرستویی:
به هنرپیشهی پرکار بیکار مشهورم
پرویز پرستویی در نشستی که به همت مجلهی بخارا، انجام شد، در پاسخ به این سوال که الگوهایش در بازیگری و نقشآفرینی چه کسانی بودند؟ گفت: اولین استادی که در بخش فن بیان شاگرد ایشان بودم زندهیاد مهدی فتحی بود که به منطقه نازیآباد میآمدند و تدریس میکردند. پرستویی د ادامه داد: ما همیشه به عنوان شیعه میگوییم پنج تن آل عبا داریم و من در عالم هنر 5 الگوی برگزیده برای خود ساختهام و این را بارها و بارها تکرار کردهام و دوباره میگویم. نخستین شخص عزتالله انتظامی است. علی نصیریان، جمشید مشایخی، داوود رشیدی و محمدعلی کشاورز چهار تن دیگر از اساتید من در دنیای هنر هستند و از آن پنج تن تنها یک شخص هست که هنوز کار میکند و ایشان استاد علی نصیریان هستند که این روزها در سریال «شهرزاد» بسیار خوش درخشیدهاند. پرستویی در ادامه در پاسخ به سوالی، به علاقهاش به بازی در تئاتر اشاره کرد و گفت: میان هنرمندان به هنرپیشهی پرکار بیکار شهرت دارم. از بین 90 فیلمی که ساخته میشود چهل فیلمنامه را میخوانم اما بازی نمیکنم. در تئاتر هم همین است. این روزها حس میکنم به یک پاکسازی خون نیاز دارم و باید دوباره به تئاتر برگردم! هنوز بزرگترین افتخار من این است که آمار تئاترم بیشتر از سینماست. اتفاق و ارتباطی که در هر لحظه از بازی نفس به نفس میان من و تماشاچیان در تئاتر میافتد، در سینما اتفاق نمیافتد. او با تاکید مجدد بر بازی در تئاتر، گفت: من هر آنچه دارم از تئاتر دارم. گرچه تئاتر ما نیز قربانی شده است. گاهی نیروی جوانی میآید و خلاقیتی انجام میدهد اما ماندگار نیست. برای کار خوب امکانات خوب وجود ندارد. حتی برای برنامهریزی تیمی دچار مشکل هستیم. من به یاد ندارم که در این مدت دو کار هم زمان انجام داده باشم، اما این روزها همه درگیر هستند. حتی عدهای در طول روز در چند نقش در پروژههای مختلف کار میکنند. در فکر این هستم که خود، گروهی تشکیل دهم و بگویم شما چند ماه درگیر این کار هستید و حق انجام کار دیگری ندارید و دست مزدتان را خواهیم پرداخت که حداقل یک تئاتر حرفهای کار بکنیم. این بازیگر تئاتر همچنین در مورد وضعیت تئاتر ایران در مقایسه با تئاتر در خارج از ایران گفت: ما حرف زیاد میزنیم اما در عمل کاری انجام نمیدهیم و حتی سالن تئاتر نداریم. به طور مثال نمایش «فنز» که روی صحنه بود مخاطبان در صفهای طولانی بودند تا در ساعت چهار بعدازظهر گیشه باز شود و بلیتی بخرند، اما چون سالن محدود بود و گروههایی بعد از ما اجرا داشتند، ما ناچار بودیم سالن را به آنها بسپاریم. در حالی که این نمایش 6 ماه میتوانست روی صحنه اجرا داشته باشد. همانطور که ما در اجراهای خارج از کشور داشتیم. در تئاتر دنیا همچنان شاهد برگزاری تئاترهایی هستیم که سالیان سال روی صحنه است و حتی بازیگران تغییر میکنند، اما اجرای نمایش متوقف نمیشود.