تغییر رویکرد دپارتمان‌های پارک‌سازی در خلق فضاها و مراکز تفریحی
در اواخر قرن ۱۹، پارک‌ها به‌عنوان زمین‌هایی برای تفریح و تفرج شناخته می‌شدند. این قطعات بزرگ از زمین، برای این منظور در حاشیه شهرهای بزرگ واقع شده بودند که حومه شهر را به‌عنوان ییلاق برای ساکنان ثروتمند شهری شبیه‌سازی کنند. مشکل پارک‌های اولیه این بود که برای استفاده و تفریح طبقه کارگر و کسانی که دسترسی آسانی به این پارک‌ها نداشتند، احداث نمی‌شدند. در سال ۱۹۳۰، رابرت موسز؛ رئیس حوزه پارک‌های شهر نیویورک، روشی را که پارک‌ها و مراکز تفریحی در سراسر جهان بر اساس آن دایر شده بودند، تغییر داد. توجیه او برای هزینه‌کردن در پارک‌های شهری باعث شد که سایر شهرها از او پیروی کنند، سیستم‌های پارک خود را گسترش دهند و فضاهای عمومی را به‌وجود بیاورند و به‌تدریج روشی را که دنیا برای زندگی و کار در پیش گرفته است را تغییر دهند. یکی از این سیستم‌ها که نه‌تنها احیای دوباره پارک‌های عظیم را به ارمغان آورده بود؛ بلکه در حفاظت و احیاء آن نیز پیش‌قدم بوده، خدمات پارک ملی ایالات متحده است. سیستم پارک ملی، ۴۰۷ منطقه را شامل می‌شود و مساحت آن بیش از ۳۳میلیون هکتار است که زمین‌های عمومی را در هر ایالت شامل می‌شود. این زمین‌ها شامل پارک‌های ملی، میدان‌های جنگ، پارک‌های نظامی، پارک‌ها و سایت‌های تاریخی، سواحل دریاها، مناطق تفریحی، رودخانه‌های خوش‌منظره و مسیرهای پیاده‌روی و حتی کاخ سفید نیز می‌شوند. کشورهای دیگر نیز پارک‌ها را به محلی برای آموزش به مردم در مورد حفاظت و پایداری تبدیل کردند. در چین که در آن، ازدیاد جمعیت و کمبود منابع از مشکلات رایج است، پارک‌ها درحال تبدیل‌شدن به مکان‌هایی هستند که فقط در آن به استراحت، تفریح یا بازی پرداخته نمی‌شود. چین درحال اجرای نمونه‌ای برای طراحی پایدار است. طرح پارک‌هایی مانند پارک نیلوفر آبی، حیات را در نظر می‌گیرد و به میلیون‌ها نفر درباره نابودی محیط زیست و پایداری آموزش می‌دهد. تالاب‌ها، دریاچه‌ها و استخرهای پرورش ماهی در معرض دید بازدیدکنندگان هستند تا آنها را مشاهده و حتی با آنها تعامل کنند. دو پارک دیگر که برای تبدیل شهرها به مکانی بهتر برای زندگی و کار ایجاد شده بودند، پارک شورلاین در بوستون به‌عنوان بخشی از پارک هزاره و پارک فرش کیلز در نیویورک است. طراحان هر دو پارک هنر احیاء زمین را به‌کارمی‌برند تا زمین ازدست‌رفته را که محل‌های دفن زباله بوده‌اند را احیاء و پارک‌های خیره‌کننده و شایسته تقدیر را ایجاد کنند. در نزدیکی بوستون، پارک هزاره در خیابان گاردنر که محل دفن زباله بوده، واقع شده است. منطقه به‌عنوان شهر وحشی شناخته شده و طرح برای بازدیدکنندگان یک نگاه اجمالی به گذشته و آنچه که در ساحل پیش‌از توسعه وجود داشته است را فراهم می‌کند. پس‌ازآنکه ساخت پارک فرش کیلز در سال ۲۰۳۶ به پایان برسد، این پارک در شهر نیویورک سه‌برابر بزرگ‌تر از پارک مرکزی مشهور خواهد بود. این سایت، بزرگ‌ترین محل دفن زباله در جهان بود؛ اما به‌زودی به مکانی برای زمین‌های بازی و ورزش، پرواز کایاک، مسیرهای اسب‌دوانی و مراکز هنری در مقیاس بزرگ تبدیل خواهد شد. در مدخل ورودی این پارک به‌علت موقعیت آن، امنیت عمومی وجود دارد. زمینی که پارک در آن واقع شده است، با نایلون‌های پلاستیکی نفوذناپذیر و هشت لایه اضافی از مواد حائل و عایق که برای جداکردن فضای پارک جدید از محل دفن زباله‌های زیر آن است، پوشیده شده. سیستم‌هایی در محل برای مدیریت گاز زباله‌های مدفون و شیرابه آنها شامل ایستگاه‌های شعله‌ور و شبکه زیرزمینی گسترده‌ای از لوله‌کشی و زه‌کشی کانال‌هاست. این سیستم‌ها درحال تبدیل‌شدن به مدل‌هایی برای شهرها در سراسر جهان هستند که به‌دنبال احیاء زمین‌هایی این شکلی هستند. علاوه‌بر این حرکات بزرگ، پارک‌های کوچک‌تر نیز زندگی بزرگسالان و کودکان در سراسر جهان که در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند را به‌سادگی با دادن فضای سبز به آنها که در آن به استراحت و بازی بپردازند و از طبیعت لذت ببرند، تغییر می‌دهند. این پارک‌ها نه‌تنها برای بازی ساخته شده اند؛ بلکه می‌توانند اثراتی مانند تغییر سبک زندگی را بر افرادی که از آنها لذت می‌برند و شهرهایی که آنها را می‌سازند، داشته باشند.
سحر روحانی‌نژاد/ معمار منظر