سخن مدیر مسئول
خودآزاری با طعم خال‌کوبی
در گذشته‌های دور، خال و خال‌کوبی برای یک طبقه خاص به‌کار می‌رفت. افراد اوباش، جاهل و پهلوانان نامدار از کلماتی درقالب خال بر روی سینه خود استفاده می‌کردند. بانوان و به‌ویژه بزرگان، از یک خال کوچک برروی چانه و پیشانی آن‌هم به‌صورت یک نقطه کوچک استفاده می‌کردند. در آفریقا و به‌ویژه در هند قدیم، یک نقطه کوچک برروی پیشانی، تمایزکننده زنان متاهل و مجرد بود. به‌طور کلی افراد خال‌دار با دیدی مثبت مورد ارزیابی قرار نمی‌گرفتند و در پاره‌ای اوقات خال‌کوبی مردان اوباش به‌جهت ترساندن دیگران بود؛ اما دراین‌دهه که جوانان با حضور فعال در شبکه‌های اجتماعی از اقصی‌نقاط دنیا اطلاع و آگاهی دارند، از قافله حرکات آنان نه تنها عقب نیستند؛ بلکه همسان با آنان در آرایش مد، خال‌کوبی، انتخاب لباس، جراحی پوست و بینی و بسیاری از رفتار و عادات آنان حتی در زمین‌های ورزشی الگوبرداری می‌کنند. دراین‌مورد هم دسته خانم‌ها و آقایان را مورد بررسی قرار می‌دهیم. نخست بانوان و طرز استفاده آنان و نظریه‌های روان‌شناسی موجود پیرامون آنان؛ اغلب زنانی که از روی چشم و هم‌چشمی و نظایر آن مبادرت به تتو و خال‌کوبی می‌کنند، گویا دچار خودنمایشی هستند و نیاز به توجه دیگران دارند و از اینکه توجه دیگران را به خود جلب کنند، احساس غرور می‌کنند. دراین‌میان حتی زنان طبقه مرفه جامعه با درد و رنج، متحمل خال‌های بسیار بزرگ چون نقوش حیوانات و... می‌شوند که به‌یقین نیاز به مطالعه روانی دارند؛ اما اغلب مردانی که مبادرت به خال‌کوبی می‌کنند، در دوران کودکی درد و رنج بسیار داشته‌اند، یا از یک نقطه ضعف عمده چون شکست‌های تحصیلی، دست‌انداختن توسط کودکان دیگر، مشکلات خانوادگی و کمبودهای شخصیتی، در آن دوران، به‌نوعی دچار سردرگمی شده‌اند که طبعا در بزرگسالی عقده‌های ناشی از آن را باید بروز دهد که یک مورد آن خال‌کوبی است. این‌روزها متخصصین اعصاب و روان معتقدند، ضعف شخصیتی و اختلال‌های رفتاری، رسوم و سحر و جادو، مصرف الکل و مواد مخدر، روی‌آوردن گروه‌های نامتعارف اجتماعی، ضربه‌های عاطفی و شکست‌های عشقی، اعتراض اجتماعی از عواملی است که افرادی برای مبارزه با آنها روی به خال‌کوبی می‌آورند و در مجموع باید گفت علاقه جوانان به خال‌کوبی ناشی‌از رفع نیازهای روانی و پیوند آن با خودنمائی تفسیر کرده‌اند. اینک بر مسئولین جامعه فرض است برای این مسئله نامتعارف و جلوگیری از اپیدمی‌شدن بیشتر آن با ایجاد کلاس‌های آموزشی و کمک‌گرفتن از رسانه ملی و مطبوعات و با زیرپوشش قراردادن آموزش در مدارس از خال‌کوبی اطلاع‌رسانی کامل شود. اگر به تعالیم اولیای دین توجه بیشتری کنیم که معتقدند بدن ما بر گردن ما حقی دارد که باید آن حق را ادا کنیم؛ چون خال‌کوبی توأم با درد و رنج است؛ بنابرین با این‌حرکت، ما به بدن‌مان لطمه می‌زنیم و یقینا مستوجب تنبیه هستیم که باید کفاره آن‌را بپردازیم. ازسوی دیگر استفاده از سوزن‌ها می‌تواند ناقل انواع بیماری‌ها چون دیابت، ایدز و... به استفاده‌کنندگان این پدیده نامناسب شود. همچنین نیروهای انتظامی باید مراقبت ویژه و بیشتری از آرایشگاه‌ها، پستوها و زیرزمین‌های خال‌کوبی به‌عمل بیاورند تا از گسترش آن جلوگیری شود. بر خانواده‌ها نیز واجب است ضمن مراقبت کامل از فرزندان خود، ضمن رعایت استقلال آنان و عدم سلب آزادی‌های مشروط آنان، بر مراقبت خود افزوده تا حتی در سنین نوجوانی به این راه کشیده نشوند. بدیهی است اگر فرزندان ایران‌زمین، خال‌کوبی را به‌چشم یک سرگرمی به حساب نیاورند، عدم ایفای نقش خود را در این‌پدیده باید تقصیری بزرگ برای خود و جامعه خود منظور کنند.