کودکان و خشونت رسانه‌ای
مریم طاهری
کارشناسان می‌گویند که امروزه کودکان، از انواع مختلفی از رسانه در سطوحی بی‌سابقه استفاده می‌کنند. ۹۲درصد از نوجوانان، روزانه آنلاین شده و ۲۴درصد از آنها به‌‌طورِ دائم آنلاین هستند. در‌نتیجه، حتی زمانی‌که خشونت در بخش دیگری از کشور اتفاق می‌افتد، کودکان می‌توانند بلافاصله، شدید و مکرر در‌معرضِ آن رویداد و پیامدهای آن قرار گیرند. کودکانی‌که در‌معرضِ سطح بالایی از خشونت قرار گرفته یا شاهد آن هستند، بالاترین سطوح افسردگی، خشم و اضطراب را گزارش می‌کنند. قرارگرفتن در‌معرضِ خشونت می‌تواند تأثیرات بلندمدت دیگری نیز داشته باشد. مطالعات نشان می‌دهد که کودکان می‌توانند نسبت‌به خشونت، بی‌حس شوند و باور کنند که راهی قابلِ‌قبول و بدون عواقب برای حل مشکلات است. همچنین می‌توانند به‌این‌باور برسند که خشونت می‌تواند در هر زمان و مکانی اتفاق بیفتد. چنین کودکانی مستعد ارتکاب خشونت علیه دیگران هستند. طبق تحقیقات؛ کودکانی‌که شاهد یا قربانی خشونت بوده‌اند، نسبت‌به دیگران، پرخاش بیشتری دارند. آنها همچنین سطوح حیرت‌آوری از نشانه‌های استرس پس‌از سانحه را نشان می‌دهند. خشونت‌های رسانه‌ای مانند خشونت‌های تلویزیونی، اینترنتی، فیلم‌ها و بازی‌های ویدئویی می‌توانند این حس را به‌خصوص در کودکان زیرِ‌شش‌سال که واقعیت و تخیل را به‌خوبی از‌هم تمییز نمی‌دهند، به‌وجود بیاورد که دنیا مکانی عجیب‌و‌غریب بوده و به‌هیچ‌وجه امنیت و حفاظت از‌خود، در آن وجود ندارد که این موضوع می‌تواند به رشد روحی و عاطفی آنها آسیب برساند. در نوجوانان نیز باید گفت که بخش جلویی مغزشان، آخرین بخشی‌ست که توسعه یافته و بالغ می‌شود. این بخش (کورتکس مغز)، مسئول پردازش اطلاعات، کنترل انگیزشی و استدلال است؛ بنابراین، قرارگرفتن در‌معرضِ بازی‌های ویدیوئی، باعث کاهش فعالیت این بخش و بروز مشکلاتی در زمینه‌های حل مسئله و کنترل احساسات در آنها می‌شود.