خودروهای فرسوده هرروز جان می‌گیرند

اتوبوس‌های ناکارآمد و فرسوده، مثل همیشه جان عده‌ای از دانش‌آموزان نخبه کرمانی را گرفت و باز روز از نو و روزی از نو! بازهم ماشین‌های فرسوده از رده خارج، عده‌ای از فرزندان وطن را در جابه‌جایی به کشتن می‌دهد و بعد از چند روز که از حدت و شدت تأثر عمومی می‌گذرد، در فراموشی روزگار رنگ می‌بازد و ما روزنامه‌نگاران به انتظار حادثه بعدی می‌نشینیم تا دگرباره شاهد بی‌تکلیفی راننده، مستعمل شدن ماشین، عدم مراقبت لازم توسط اولیای مدرسه و اولیای خانه باشیم و بازهم برای بازدید یا گردش علمی، ماشین‌هایی که از عمر آن‌ها مدت‌ها گذشته است، مأمور می‌شوند تا جان عده‌ای از آینده‌سازان فردای ایران را بگیرند و پنداری بازهم بریدن ترمز را بهانه می‌کنند و برای تسلای‌ خاطر بازماندگان دم از تقدیر و قضا و قدر می‌زنند تا از زیر بار گناه و تقصیر خود شانه خالی کنند و این ترمز و ترمزهای دیگر عامل فرار از جنایت می‌شود. بدا به حال خانواده‌هایی که فرزندان خود را ناخواسته از دست می‌دهند تا پدران و مادران عمری را در عزا و غصه بگذرانند و شاید هم از غصه از‌دست‌دادگان، زندگی بسیار پیش از موعد دنیا را وداع کنند. اینک چرا مسئولین فکر اساسی نمی‌کنند؟ حال‌آنکه می‌گویند لاستیک ماشین فرسوده بوده و به‌گفته خیلی‌ها آن‌قدر لاستیک صاف و بدون عاج بوده که گویی از قلب عزیزانمان که در این حادثه جان‌باخته‌اند نیز صاف‌تر بوده؛ تاجایی‌که لاستیک آن‌قدر صاف بوده که با تویی لاستیک فرق ندارد و بازهم ما مانده‌ایم که تماشا کنیم و به دوران کودکی برگردیم و در بازی کی بود کی بود من نبودم، همه مقصران از زیر بار این ضایعه عظیم، شانه خالی کنند و اصولاً چرا مسئولین مدرسه، ماشین را ازهر نظر سالم‌انگاری نمی‌کنند و باز چرا یک چنین ماشینی توانسته است دارای معاینه فنی شود و باز به‌چه‌علت، صاحب ماشین اگر متعلق به شرکت‌های مسافربری باشد، شرکت مسافربری معاینه دقیق نکرده باشد و باز به‌چه‌علت مجوز به چنین ماشین‌هایی داده می‌شود؟ اما باوجودی‌که می‌گویند، روزگار و آدمیان فراموش‌کار می‌شوند، اگر فقط به 10‌درصد از ذهن خود مراجعه کنیم، یادمان می‌آید که اتوبوس دانشجویان در چندسال پیش واژگون شد و تعدادی از دانشجویان نخبه دانشگاه صنعتی شریف را به کام مرگ فرستاد و هنوز یادمان نرفته که اتوبوس‌هایی را که وسیله تردد و یا سرویس مدارس را عهده‌دار بوده‌اند، خالق چه حوادث تلخی بوده‌اند، یادمان نمی‌رود، دانشجویان و دانش‌آموزانی را که بانام راهیان نور فرستاده‌ایم، چه نازنین دانش‌آموزان و دانشجویانی را که به‌علت خرابی اتوبوس‌ها از دست دادیم. همین چند‌روز پیش بود که مینی‌بوس دختران مدرسه‌ای واژگون ‌شده و شش‌‌نفر از عزیزان آینده‌ساز ایرانی را از ما گرفته است. چرا باید این سریال ادامه‌دار باشد؟ اولیایی که فرزندان خود را به مدارس می‌فرستند تا بهره علمی بگیرند و در آینده برای خود و جامعه مثمر‌ثمر واقع شوند؛ اما در نوجوانی و با ضمیر پاک و معصوم به‌دست خود آنان را به خاک سپرده‌اند. پس نظارت وزارت آموزش‌وپرورش چه می‌شود؟ اگر اولیای مدرسه به‌خاطر صرف هزینه کمتر، ماشین یا اتوبوسی را اجاره می‌کنند تا آمد‌ورفت دانش‌آموزان را میسر کنند، جان این عزیزان برایشان مهم نیست؟ امیدواریم این‌بار برای یک‌بار و برای همیشه، مسئولین آموزش‌وپرورش کرمان، دادستانی محترم کرمان و هر سازمان یا شخصی دراین‌مورد، اتوبوس مزبور را دراختیار مدیر مدرسه قرار داده و حتی مدیر مدرسه اگر دراین‌باره کوتاهی کرده‌ و دقت‌نظر لازم را برای تهیه سرویس به‌کار نبرده باشد، مورد تعقیب قانونی قرار دهند تا مرهمی باشد در تسلای خاطر پدر و مادرانی را که آن‌ها را داغدار کرده‌اند. درپایان درود بی‌حدوحصر به روان پاک این معصومان باد.