جشن قهرمانی غریبانه «خاتون بم»

به‌راستی در کجای جهان می‌توان تیم ورزشی را یافت که برای 11‌سال متوالی، در شهری نه‌چندان بزرگ با نام بم عنوان قهرمانی را از آن خود کند؟ اما به‌جای اینکه این تیم نمونه را تکریم کرد، باید در عزلت و خاموشی به کار خود ادامه دهند. اینکه عده‌ای دختر ورزشکار دورهم جمع شوند و با اراده‌ای مثال‌زدنی، تیمی درست کنند بانام تیم فوتبال خاتون بم که در کشور 85‌میلیونی جمهوری اسلامی ایران، بیش از یک‌دهه قهرمان کشور شوند و 11‌بار جام قهرمانی را بر سر دست بگیرند و غریبانه تشویق شوند و جشن بگیرند، جای تأمل بسیار دارد. درواقع؛ عده‌ای ازخودگذشته از راه بازی فوتبال، هم‌وغم خود را برای حضور در ورزشی گذاشته‌اند که همه‌گیر است و به‌عنوان پدیده قرن مورد استقبال پنج قاره عالم است؛ اما در کشور عزیز ما، درحالی‌که برای مردان، پاره‌ای‌ازاوقات 100‌هزارنفر از ساعت‌ها قبل از مسابقه در استادیوم حضور پیدا می‌کنند و میلیون‌ها بیننده و شنونده از صداوسیما به تماشا و گوش فرا می‌دهند که کدامین تیم برنده آن باشند؛ چرا باید به تلاش و همت عده‌ای دختر جوان که به‌جای گذراندن اوقات خود به بطالت، ورزش می‌کنند و احترام صددرصدی به شعائر اسلامی و دینی خود بالباس‌های کاملاً پوشیده دارند و فوتبال را به‌عنوان یک سرگرمی جدی انتخاب کرده‌اند که در جهان، هواداران زیادی از این سرگرمی استفاده می‌کنند، بی‌توجه بود؟ اینک سؤال اصلی از مسئولین ورزش و فدراسیون فوتبال پیرامون عدم توجه به ورزش بانوان است که حتی حضور آنان در مسابقات جهانی، مؤید ارزش و اعتباری‌ست که برای زن قائل شده‌اند؛ اما باید غریبانه و در خاموشی مسابقه بدهند و در مسابقات برون‌مرزی، آسیایی و جهانی و دوستانه حضور پیدا کنند؛ حال‌آنکه می‌شد با یک برنامه‌ریزی دقیق و برای احترام به تلاش و حضور بانوان ما درصحنه‌های جهانی، بسیار زیباتر و نیکوتر، حرکت آنان را ارزش و اعتبار می‌دادیم و در مسابقات آنان ترتیبی اتخاذ می‌کردیم تا علاقه‌مندان زن بتوانند، حضور فعال داشته باشند. به‌عنوان یک نویسنده توقع ندارم که بسان فوتبالیست‌های مرد، پاداش و دستمزدهای چند‌ده‌میلیاردی به آنان داده شود؛ اما قدردانی از آنان یک وظیفه است که در قبال این تیم شهرستانی، همیشه قهرمان، باید برای آنان معمول می‌شد که عین صواب است؛ به‌خصوص که بانوان ما در عرصه علم و دانش، در دانشگاه‌ها، در آموزش پزشکی، حقوق، حسابداری، به‌مرور در رقابت برای ورود به دانشگاه از مردان پیشی گرفته‌اند که مؤید استعداد فراوان آنان است؛ اما دراین‌وضعیت که من از مسئولین گله و شکایت دارم. آیا خود و همکارانمان، وظیفه خود را در قبال بانوان درزمینهٔ ورزش و به‌خصوص فوتبال که یک پدیده اجتماعی به‌شمار می‌آید، انجام داده‌ایم؟ به‌یقین پاسخ منفی‌ست؛ به‌خصوص شبکه‌های صداو‌سیمای ملی که قطعاً خاموشی و سکوت آنان، غیرقابل‌توجیه است و متأسفانه رسانه‌های مکتوب و به‌ویژه مطبوعات ورزشی که صفحات رنگی و اصلی خود را در میان همه ورزش‌ها به فوتبال مردان منحصر کرده‌اند که فلان فوتبالیست مثلاً صبح‌ها دیر از خواب بیدار می‌شود یا حرکت ناپسندیده فوتبالیست را در زمین انعکاس می‌دهند؛ اما درمورد تیم‌های بانوان ما بسیار بی‌لطفی کرده‌اند و زحمات آنان ‌را پوشش نمی‌دهند. ‌ای‌کاش حداقل تصویر تیمی فوتبالیست‌های زن کشور را چاپ می‌کردند تا زنان ما به‌این‌باور برسند که ما مطبوعاتی‌ها هم قدردان موفقیت‌های آنان بوده و هستیم.